til klippet "Natt" av 17.03.19  kl.0200

N okon må ringe mobilen
A lternativt leite etter han,
T a å gje han til Gunnhild, for ho har
T apt anrop.

2020-03-15 02:00 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

til klippet "Anda" 16.03.19

A llsang i bilen,
N augod stemning,
D et snur brått,
A nsiktet til Gunnhild lyver ikke...

2020-03-14 17:26 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Eitt anagram-basert Riwåtsjdikt frå Mie
nr 8 sesong 2 til torsdagsklippet Vaginatelt i uke 6 av riwåtsjen

V-a-g-i-n-a-t-e-l-t

Galant vite
Avtale ting

Glatt naive
Angav leitt

Tvinga tale
Velta tinga

Alt inga veit
Ga natteliv

Alt eigna TV

2020-03-12 19:35 | 1 kommentarer | Lovleg - dikt, Mie-dikt

til klippet "Vaginatelt "  av 14.03.19

V ennskap:
A vsløre noe som for 
G uds skyld ikke skulle sies videre.
I kke skjule sjalusien
N år dere liker samme dama.
A v og til 
T rå litt feil,
E ller pranke noen blond. og
L ikevel
T ilgi hverandre.

2020-03-12 17:20 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Til klippet  "Din song"  av  12.03.19

D et kjem til å bli dritfett !
I ngen kjem til å skjønne ein dritt,
N esten som Patti Smith

S lam-poesi med eksperimentell melodi
O g bandets synergi
N ymotens Elton John
G unnhild, this is your song!

2020-03-10 17:14 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Gunnhild går ut for å fise, men Luna oppdagar henne. Luna syns ho er den skjønnaste.

Alex tok ein pause og la seg på senga. Fiska fram ein joint frå under skrivebordet og tente den. Han ville prøve å skrive eit musikkstykke om det, men hadde hittil ikkje fått det til. Det skulle handle om å kunne vere seg sjølv, heilt naturleg og uparfymert. Ikkje noko fake. Ingen hemmelegheiter. Og oppleve å bli tolerert som den ein er. Ja, meir enn tolerert.

Om han hadde klart å uttrykke seg i musikken, ville han kanskje kome over saknet.

Jointen dingla frå munnviken, Alex sette seg halvveges opp i senga og rota rundt i nattbordskuffa. Fann det ha leita etter. Las det siste postkortet frå Jo for sikkert hundrede gang. No var det fleire veker sidan han fekk det. Kanskje det ikkje kom fleire. Det gjorde vondt å tenke på. Alex tok eit djupt drag, lente seg tilbake på senga, pusta ut og let att augo. Lot tankane vandre tilbake i tid.

«Kven tenker du at eg er, Jo?»
Hjertebank. Usikkerhet. 
«Du er den skjønnaste personen eg nokon gong har møtt»
«Skjønnaste..?»
«Ja. Tankane og ideane dine, måten du går på, smilet ditt, dei gode klemmane dine... eg likar deg så veldig, veldig godt. Du lyser opp livet mitt»
«Men eg har jo fortalt deg om det mest skamfulle. All driten. Det er ikkje noko skjønt ved det..»
Blikket i golvet. Sveitte hender. Den ekle kjensla. 
Jo som legg handa si bak nakken hans og snakkar med mjuk stemme.
«Tenk deg ei krukke av leire, Alex. Med eit lys inni. Hvis krukka er perfekt og heil, er det ingen som ser lyset. Og i alle fall ikkje om ho står i solskin heile tida»
«Kva meiner du..?»
«Ei krukke med sprekker er betre. I ei slik uperfekt krukke, med skår og manglande bitar; der blir lyset synleg. Og jo meir stummande mørkt det er rundt, jo meir strålande blir lyset for alle som er i nærleiken».
Alex ser opp og møter blikket til Jo med eit skeivt smil.
«Wow.. kom du på det der heilt av deg sjølv?»
«Nix. Henta det frå bibelen»
Latter. Venskapleg knuffing.
«Jo! Du har aldri eigne idear!»
«Treng ikkje det; for du har jo så mange!»
Knuffingen som går over i ein varm, lang klem.
Klumpen i magen som smeltar utover som ei bylgje av varme. 
«Fritt for å vere med deg resten av livet»
«Fritt for det»

2020-03-09 18:30 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Luna er med Gunnhild heim på "fjellet" i vinterferien. Foreldra til Gunnhild skal vere borte, men...

«Trur du Gunnhild klarar seg heime aleine i vinterferien? Kanskje det var dumt at vi reiste til Bergen?
«Ho klarar seg nok fint. Men no ser det jo ut til at vi set kursen heimover om ikkje lenge uansett»
«Ja, det vart jo ikkje heilt som planlagt, dette her…»

Dei sit på kjøkenet til Grete og Per. Grete har overnatta hos ei venninne. Per har tatt seg ein joggetur.
Bomba hadde gått av rett før dei kom i går kveld, så det kunne ikkje vore dårlegare tima.
Per har vore utru mot Grete som han har vore gift med i 17 år.

«Det var jo veldig uventa, dette her…»
«Ja, og vi kom midt oppi det heile»
Stille.
«Ho vil aldri klare å sitje med huset om ho kastar han ut»
«Men ho kan jo ikkje halde fram i forholdet berre på grunn av økonomien»
«Nei, det ville vore heilt 50-talls…»
Slurpar kaffi.
Stille.
«Vi kan ikkje bli verande her når Grete og Per har så mykje å tenke på»
«Skal vi ringe Johanne på Frekhaug og høyre om dei er heime? Kanskje det passar at vi kjem innom dei i staden?»
«Ja, kanskje vi kan bli der til i morgon, Men for å vere ærleg så føler eg meg ikkje heilt opplagt. Trur eg bryggar på noko»
«Ja, det ser eg på deg. Vent litt, så skal eg sjå om eg har paracet i veska mi».
«Takk. Eg sler oppi meir kaffi til oss».
Ser ut i lufta.
"Livet er jammen ikkje enkelt"
«Det kan jo hende dei klarar å jobbe seg gjennom det?»
«Syns ikkje Grete burde finne seg i det, eg. Det er eit alvorleg tillitsbrot»
«Ja, det er det…»
«Eller veit du om det var første gongen?»
«Veit ikkje. Men har det noko å seie?»
«Kanskje»

«Det er visst ikkje så uvanleg»
«Å vere utru?»
«Hm»

«Det må kjennast som om grunnen fell vekk under beina på ein»
«Ja. Som om ein ikkje veit kven ein er lenger»
«Vanleg betyr ikkje at det er greitt»
«Nei, det er heilt sikkert».

«Du…. Eg tenker på at…Kor glad eg er i fjellet vårt»
«Åja. Der er det godt å bu. Det er stødig som Dovre».

2020-03-09 18:15 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Schizophora har konsert og Luna syng "Et meg" til kjæresten sin.

Jonas las meldinga frå Svein Erik med eit sukk: «Torsdagane er jo øvingsdagen vår!» - og surt fjes. Ja, Jonas burde sagt ifrå før; at han ikkje kunne øve med Gloppengutane i kveld. Han hadde jo visst om denne huskonserten ei stund, for å seie det slik. Søren at han skulle vere så gløymsk og dårleg på å planlegge. Mor hans maste om det heile tida ho også. Han kunne liksom høyre stemma hennar: «Jonas, ein dag gløymer du kva du heiter, du er jo så distre! Men det vel alderen!» Og så den høge latteren når ho tykte ho hadde sagt noko morsomt. Ho hadde kjøpt ein caps til han der det stod «Stengt på grunn av ombygging». Haha…. Ho kunne prøvd det sjølv; gå på vidaregåande og pugge fag - og samtidig spele i 2 band.

Svein Erik og dei andre i Gloppengutane skjønte ikkje kvifor han gadd å spele i Schizophora. For dei var det fest-country som gjaldt. Det var det forsåvidt for Jonas også. Det var Gloppengutane som var gjengen hans. Dei hadde spelt ilag sidan dei byrja på musikkskulen i 6. klasse. Læraren var frå Ørsta og far til Svein Erik kjende ein av karane i Vassendgutane. Ettersom Jonas, Svein Erik og dei andre vart betre og betre på å spele, fekk dei fleire av songane til Vassendgutane på repertoaret: Køyr meg ned te Vik, Pylse og konjakk, Ungkar med dobbelseng, Ho va so fine.. Årevis med øving ilag gav resultat. Det var stas å bli spurd om spele til dans. Til og med før dei var gamle nok til å kome inn på arrangmentet sjølv.

No var Svein Erik sur, men det gjekk nok over. Jonas var van med at både Svein Erik og Billie var litt stressa av og til; det var forståeleg. Dei ville jo berre pushe og samle banda sine og halde motivasjonen oppe. Dei var liksom typane til å ta ansvar. Bra med slike folk; at ikkje var like rotete og distre som han sjølv.

«Under ombygging»… Ja, han var vel det. Det hadde skjedd mykje med han på det personlege planet etter at han byrja på musikklinja på Firda. Han hadde blitt kjend med så mange ulike folk med andre syn på ting enn han sjølv. For ikkje å snakke om anna musikksmak. Interessant, men slitsomt. Han følte nokre gonger at han stod i spagat, med ein fot her og ein der.

Det kom til å bli kult i kveld då. Schizophora skulle spele berre ein song, men den var bra. Han hadde ikkje skjønt bæret av teksten i starten, men Luna hadde forklart at det handla om miljø og kjærleik. Ho var fin i den skinndressen forresten. Han hadde lagt meir merke til det siste tida, kor fin Luna var. Lett på foten der ho dansa og hoppa rundt på scena. Den rå og samtidig varme stemma hennar. Jonas la telefonen i lomma. Blås i Svein Erik. Det kom til å bli ein bra kveld.

2020-03-09 18:13 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Åndenes makt

Sara ligg vaken og stirer inn i augo til Kjartan Lauritzen. Det er så vanskeleg å sove for tida. Tankane går litt hit og dit og ho byrjar å filosofere over vennskap. Ho har jo ganske mange venner. Det er til dømes jentegjengen i Sogndal med bakgrunn i det gamle fotballaget hennar. Ho ser dei ikkje så ofte, men dei er jo der. Dei tar alltid ein fest ilag når dei møtes. Andrine og Susanne er til og med gamle nok til å få kjøpt drikkevarer no, og aldri vanskelege å be. Sara tenker på den store forskjellen det er mellom gjengen i Sogndal og miljøet ho er del av på Sandane og ho får ei filosofisk rynke i panna. Ho føler seg mest heime her på Sandane eigentleg. Dramaklassen er super. Kan ikkje snakke med gjengen i Sogndal om draumen om å bli skodespelar; det ville dei ikkje forstått. Folka frå dramaklassen er sjølvsagt vennene hennar. Og så er det Alex og dei andre på hybelhuset.

Kva er det for ein lyd? Det høyres ut som om nokon går i ei trapp? Nei, det er ikkje mogleg, det er jo midt på natta.

Sara strevar med å sove. Kanskje ho skal telle venner, som å telle sauer, og sjå om det hjelper? Ho smiler til Kjartan. Føler seg heldig som har mange venner. Men Gunnhild er bestevennen hennar. Det er heilt klart. Tenk at det skulle bli slik; det kunne ingen gjette. Det berre vart slik av seg sjølv då Sara ikkje reiste til pappa i haustferien som planlagt og chilla med Gunnhild på hybelen i staden. Dei hadde hatt det så moro ilag. Så skjedde jo det med Lasse. Og då Sara oppdaga at ho var gravid, oppdaga ho samtidig noko anna: Ho var mutt aleine. Til tross for alle bekjente og venner; det var ingen ho kunne dele akkurat dette med. Så vart det Gunnhild som fekk det; den personen som ho trudde hata henne mest. «Eg er gravid». Det hadde berre ramla ut av munnen hennar fordi det vart for stort å ha inni seg, aleine. Den første tanken var at ho like godt kunne ha ropt det ut i det mørke universet. Overraskande nok hadde Gunnhild tatt imot det, lytta, lagt sitt eige til side. Gunnhild hadde ikkje stukke av, men sett seg på sengekanten til Sara. «Dette ordnar vi», hadde ho sagt. Akkurat som om det var hennar problem også. Sara blir varm og glad inni seg når ho tenker på det.

Ho blunkar til Kjartan. Han er nær, men til lite hjelp når ho faktisk treng ein klem. Då er det betre med ein ekte venn. Venner kan snakke om alt; kjærestegreier og slikt. Spørje om ting som virkar teite, gi kvarandre råd. Tulle og le av alt mogleg. Slik har ho det med Gunnhild. Sara er klar over at Gunnhild har sakna gode venner. Difor vil ho prøve å vere ein ekstra god venn for henne. Og tenk at ho skal få vere med Gunnhild heim i vinterferien! Det kjem til å bli kjekt. Sara har laga handleliste og spart pengar. Dei må jo ha litt snop og sånn.

Så høyrer ho eit rabalder! Frå kjellaren?? Ånei, tenk om nokon prøver å kome seg inn døra… Eller om det er eit spøkelse? Sara står opp. Hjertet slår veldig hardt. Godt at ho ikkje er aleine. Ho høyrer at Gunnhild også er vaken. Bestevennen hennar.

2020-03-09 18:12 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Sara og Gunnhild sit ved kjøkenbordet og snakkar om korleis det er med gutar og jenter. Alex deltek også. Ingen kan eige nokon. Luna likar ikkje labels.

Så det er slik det kjennes ut når ein blir elska tilbake! Ivar vaknar tidlegare enn forventa med tanke på kor seint det vart i natt. Ikkje råd å få sove lenger. Han strekker seg i senga. Fantastisk! Han merkar at han rett og slett ikkje klarar å la vere å smile. Den herlege kjensla fyller kroppen og overstyrer trøyttheit og svolt. Kven treng å sove? Kva skal ein med mat? Frida er forelska i han! Sjølv om dei aldri har møttes anna enn på skjermen, så har ho blitt forelska; ho sa det sjølv i natt. Fy søren, ho er så fin! Og smart! Ivar er blitt forelska han og. Å vere forelska er egentleg ganske vondt og slitsomt; han tenker på Sara. Men det herlege, nye, fantastiske er at Frida likar han tilbake. Det var faktisk ho som byrja først, å flørte og sånn. Og ho som sa det først. Wow! Ivar sprett ut ut av senga. Det er ein klisje, ja, men det kjennes som han kan fly. Han slenger på seg kleda og gjer seg klar for å gå ut. Han vil sjå snøkledde fjelltoppar og det mjuke, grå vinterlyset over fjorden. Store kjensler treng space. Han møter heldigvis ingen i trappa eller gangen. Den magiske kjensla blir ikkje avbroten verken av Luna sitt kritiske blikk eller Sara som.... ja.. kva skal han seie? Han ser heilt anleis på henne no enn før. Er ikkje forelska i det heile.

Den friske lufta slår imot han når han opnar døra. Ivar trekk pusten djupt og føler seg som ny. Går nedover gata. Og kjenner at han fins. Fordi han bur i hjartet til Frida.

2020-03-09 18:10 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Luna har vore lenge på skulen og skal møte Gunnhild på vegen heim fordi Gunnhild vil spørje om eit råd.

Luna går heimover så raskt ho kan. Kva var det som nettopp skjedde? Ho kjenner at det brenn i kjakane.
«Du er gal», hadde Gunnhild utbrote. Ja, Luna vart overraska sjølv over dei sterke kjenslene som velta opp i henne då den idioten kasta snøball og traff Gunnhild i ansiktet. Ho hadde kasta tilbake, med ei voldsom kraft. Hvis han hadde stått ved sidan av henne, ville ho slått han rett ned! Det var nesten som eit slags….beskyttarinstinkt. Instinktet overtok for fornufta. Luna hadde mista kontrollen; ho som alltid hadde kontroll!
Og galskapen hadde berre fortsett.... Ho hadde følt seg så sikker på at Gunnhild ville det same som henne då ho bøygde seg fram for å kysse henne. Hadde lest det mellom linjene i meldingane. Følt det gjennom strikkevottane, i pusten hennar. Og så tok ho feil.

Det brenn i kjakane. Av skam.

Når Luna kjem heim på hybelhuset, kjenner ho for alvor kor svolten ho er. Blodsukkeret er langt under minusstreken og forsterkar kjensla av galskap og manglande kontroll. Så ser ho Ivar gjennom dørgløtten. Der sit han i halvmørkret, lent over tastaturet, stirrande inn i skjermen. Luna skjønar ikkje sjølv kvar sinnet kjem frå: «Herregud, Ivar, går det an å vere så opphengt i dataspel som deg!» Stemma er nesten skingrande og ho snakkar altfor høgt utan å klare å hente seg inn. Ivar skvett til, tar av seg headsettet og ser forskrekka på henne. «Kva er det med deg?» Luna fortset i same toneleie: «Du er jo ein hjernedød slave! Er du klar over at desse dataspela er konstruert av den skjulte makteliten for å halde folk passive og unngå opprør mot beståande samfunnsstrukturar? Du er ein fare for demokratiet, Ivar!!»

Ivar tar til motmæle; det er ikkje første gong Luna kjem med slik kritikk. Som henta rett ut av Orwells roman «1984» om overvakingssamfunnet. Søren altså, Luna er liksom alltid slik: Lev livet, men berre gjer det på min måte!

«Eg gjer som eg vil!» ropar han. «Og sidan du er så jævla opptatt av fridom og demokrati, så kan du la vere å trykke dine meiningar på meg heile tida!» Ivar reiser seg halvveges opp frå stolen og viftar med fingeren opp i lufta «Det er nemleg… undertrykking!!»

Luna tar tak i døra hans og lukkar henne med eit smell. Skrekkslagen over å miste tøylane over seg sjølv enda ein gong på kort tid. Ho kjenner at kroppen ristar. Vil galskapen ingen ende ta denne kvelden?

2020-03-09 18:08 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Peter har vore på konfirmantleir, Sara skal klippe Alex, men snakkar med Gunnhild om gule, grøne og brune bananer.

Peter var ganske sliten etter konfirmanthelga; det hadde blitt seine kveldar. Men det som hadde vore mest krevjande var alle spørsmåla han hadde fått. «Er du sånn personleg kristen?» «Har du vore kristen alltid?» «Kva trur du Jesus meinte med at…? Ja, det eine og det andre. Det virka som om konfirmantane trudde han var vaksen og hadde greie på alt. Presten slapp billeg unna, for alle ville berre snakke med Peter og dei andre ungdomsleiarane. Det var litt overveldande.

Peter hadde halde ei andakt for konfirmantgjengen fredagkvelden. Den handla om at bildet vi har av Gud endrar seg frå vi er barn til vi blir vaksne. Han hadde sett ut over gjengen med litt flakkande blikk og kremta usikkert før han starta. «Det er kanskje mange av dykk som har sett for seg Gud som ein snill, gammal gubbe med krøllar og langt skjegg som sit oppe i skyene». Stemma hadde vore litt ustø; det var uvant for Peter å snakke til så mange på ein gong, men han ville ta utfordringa. Kjente at han kom til å vekse på det. Han fortsatte: «Og etterkvart som de skjønar at Gud ikkje er ein gubbe i skyene; så lurer de kanskje på: Kven er Gud då? Kanskje nokre av dykk tenker at Gud rett og slett ikkje fins; når de skjønar at bildet de hadde av han som barn ikkje stemmer. Men eg vil oppmuntre dykk til å søke Gud og bli kjent med nye sider ved han. Det vil de ikkje angre på. Som barn treng vi enkle bilde, men som ungdom og vaksne kan vi forstå enda meir. Ikkje ver redde for at ting endrar seg». Han fortsatte litt til med nokre eksempel på korleis ein kunne bli kjent med Gud på nye måtar. Han var letta då han var ferdig. Eline hadde høyrt på han og sa at han hadde klart seg bra.

«Eg vil vere slik kristen som du er, Peter!» var det nokre av ungdomane som sa etterpå. Peter var blitt veldig overraska. Han var ikkje van med all denne oppmerksomheita. Det kjendes som eit litt for stort ansvar. «De må ikkje følge meg», sa han «De må følge Jesus».

På veg heim frå samlinga, tenkte Peter på det å bli vaksen og finne ut kven ein er. Før var konfirmasjonen teiknet på at ein var vaksen på alle måtar. Slik var det ikkje lenger. Det var greit for Peter; han likte i grunn ikkje så godt brå forandringar. Glidande overgangar passa han best. Men nokre opplevingar stod for han tydelegare enn andre. Å flytte på hybel til dømes. Sjølv om det å flytte på hybel ikkje kunne seiast å vere eit ritual, vart det i alle fall brå overgang til noko nytt. Peter hugsa då han flytta inn på hybelhuset og møtte Sara og Jo for første gong. Og Alex. Alt det nye, ansvaret, forventningane, klare seg sjølv, stå opp for seg sjølv. Peter hadde grua seg. Det var Alex som fekk han til å kjenne seg heime. «Klart vi skal synge bordvers i familien vår». Det lure blikket hans under virvarret med krøllar. Peter hadde kjent seg så trygg saman med han frå første stund. Fin fyr å vere ilag med når ein skulle sjå seg sjølv med andre sine auge.

Snakk om ritual... men då han kom heim, var Alex klar for å snaue seg. Krøllene skulle av! Alt! Det var visst ingen måte å få han til å ombestemme seg på. 
Då Peter høyrde klippemaskina starte opp i hendene på Sara, grøssa han litt. Ikkje berre fordi vindauga stod ope og det var kaldt. Men tenk så anleis Alex kom til å bli utan krøllane…

2020-03-09 07:16 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild og Luna kliner på fest, men heng ikkje edru.

Gunnhild er så fin! Luna tenker på henne heile tida. Veit nesten ikkje kvar ho skal gjere av seg. Klarar ikkje å fokusere på noko anna. Ho har vore med jenter tidlegare; det er ikkje nytt for henne. Men det endar jo alltid med.... ingenting. Dei kliner med henne i fylla, vil vere skeive for ein kveld. Og så - ingenting. Ho får vel flykte til musikkrommet igjen; det er det einaste som hjelper når rastløysa tek henne. Det er slik det pleier å vere. Musikken gir henne ein pustepause.

Det er skikkeleg kaldt når ho går mot skulen og ho hutrar i den blå kåpa si. Hendene er kalde og litt såre. Skulle hatt vottar.

Gunnhild er fin, men ikkje så enkel å forstå. «Argon fins i lufta du pustar i kvar dag». Kva skal ein svare på slikt? Luna blir stressa. Det er ho sjølv som pleier å vere den djupe og kryptiske. Den utilgjengelege. Forskjellen er at Luna gjer det for å halde andre unna og beskytte seg sjølv. Gunnhild prøver så altfor hardt å nå fram til folk rundt seg. Resultatet blir uansett avstand. Kvifor skal det vere så vanskeleg?

Luna smiler litt for seg sjølv. Gunnhild er ein av få personar ho kjenner som gir meir meining når ho er full enn når ho er edru. Med alkohol innabords senker ho skuldrene, og flaumen av ord stansar opp. Og så let ho Luna kysse henne. Varmt og mjukt. Eller hardt. Men så får Gunnhild det blikket. Det som inviterer Luna til å kome rett inn i sjela hennar og bli verande der. Det er det blikket som er anleis enn alt anna Luna har opplevd før. Og det er då ho flyktar.

2020-03-09 07:15 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Det er fest på hybelhuset.

Du ser meg ikkje og du veit ikkje kven eg er. Får ikkje vite det heller. Eg pleier å forsvinne i mengda. Det er ikkje meg som pratar mest og høgst. Men på fest løsnar tungebandet bittelitt. Det er både fint og litt dumt. Mange syns det er flaut å bli sitert på ting dei seier i fylla. Ein plumpar ut med så mykje tåpeleg som virkar tøft, klokt eller morosamt idet ein seier det, men som ein ikkje har lyst til å bli minna om etterpå.

Sjølv pleier eg å ende opp med å synge «Sommarfugl i vinterland». Har alltid likt den sangen, og i fylla tykkjer eg at det høyres skikkeleg bra ut når eg drar igang med den. Kunne deltatt på the voice, liksom. Kjempeteit, sjølvsagt. Men er det ikkje slik det blir på fest? Vi endrar fjes, tar av og på masker, kler oss ut - og kler oss nakne. Ingenting er så nake som å synge ein song aleine. Men heldigvis pleier det å drukne i bråket. Ikkje sikkert du la merke til det ein gong.

Eg trur grunnen til at eg likar songen er at eg kjenner meg att i han. Er ikkje flyktning, altså. Men ein slags framand. Den kjensla av å stå aleine i rom fulle av folk.

Gunnhild er stille i kveld. Ser ut som ho leitar, ventar på noko spanande. «Sommarfugl i vinterland» - Ikkje på flukt, men på leit etter sommaren. Kanskje er det berre slik det er å vere ung? Vi har ein draum om å bli fri.

Du kjem til å høyre meg igjen. Meg med songen min, haha.. Gunnhild kjem til å dumpe inn på same fest som meg, på Eid. Ho kjem til å hyle og le medan ho blir tatovert. Sovnar i eit badekar. Telefonen kjem til å ringe desperat. Og eg syng.

Gunnhild kjenner seg også som ein sommarfugl i vinterland; litt framand og frosen. Åja, det blir lenge til sommarvarmen breier seg. Slik må det berre vere. Ikkje alle idear er like gode. men vi må ha litt tid til å fucke opp. Vere sommarfuglar i vinterland, eller randoms i badekar om du vil. Du kan gjerne sitere meg på det.

2020-03-09 07:15 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild følger etter Luna som går inn på eit øvingsrom, men kjem ut for å få luft. Gunnhild tar eit miniforedrag om at lufta inneheld oksygen, men også nitrogen og argon..

Luna hadde aldri vore ei enkel venninne, men no var Billie meir enn vanleg oppgitt over henne. «Dårleg luft»??!! Først kom ho altfor seint på øving, og så gjekk ho att etter berre få minutt! På grunn av «dårleg luft»?! Ååh..! Enda ei bandøving som vart forsinka og ueffektiv pga rot og sommel frå dei ein av dei andre i Schizophora.

Billie fatta av og til ikkje kvifor ho gadd å prøve. Å få desse sære folka til å funke i eit band. Det var jo ho som måtte passe på absolutt alt. Det var ikkje lett å halde dei samla. Alex holdt på å droppe ut etter brotet med Jo, men Billie hadde klart å fiske han inn att. Ho måtte lirke og lure - og smiske ein del. Alex likte å gjere seg litt kostbar. Billie sukka. Så var det Jonas. Han var einjordnær type; rå på trommer, men null og nix til felles med Luna og Alex sine høgtflygande og abstrakte idear. Og ingen av dei andre i bandet hadde same ambisjonar som henne. Om å bli skikkeleg gode. Og å bli oppdaga. Ikkje berre spele på huskonsertar, men på festivalar. Malakoff til sommaren. Billie ville strekke seg langt for å halde bandet samla og nå måla sine. Men nokre gonger kjendes det som om ho var den einaste forbindelsen mellom tre flyktige sjeler.

Luna var langtifrå enkel, det hadde Billie fått erfare mange gonger. Det var ikkje noko å gjere med, slik var var det berre. Merkelege idear og crazy innfall. Luna gjekk ikkje alltid så godt ilag med andre, i alle fall ikkje over tid. Eller som Gunnhild ville sagt det (- utan at Billie visste noko om det foreløpig): «Argon er eit stoff som fins i lufta. Argon formar ingen kjente kjemiske forbindingar med andre grunnstoff. Teoretiske utrekningar har indikert at fleire stabile forbindingar med argon skal vere mogleg, men ingen har hittil klart å framstille dei".

2020-03-09 07:13 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

til klippet "Sogndal"  av  09.03.19 

Tenk at jeg kom nesten helt til

S
O
G
N
D
A
L

før det ble tomt for drivstoff.

(Dårlig med ordsmiing i dag 😊)

                          -----------------------------------

SUSANNE  kom heldigvis med et bedre titteldikt til samme klipp:

S int, skuffet
O g såret
G lemmer Sara at
N oen fremdeles bryr seg -
D et er aldri enten eller, det er
A lltid flere sider ved en sak...
L ivet er ikke enkelt for verken henne eller Gunnhild

2020-03-07 14:59 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

til klippet " 8.mars " av  08.03.19

 8. budet (eller kanskje 1.) burde lyde: du

M å holde vennskapet hellig, og
A lt som sies i fortrolighet skal ikke
R øres eller
S ies videre uten samtykke.

2020-03-06 14:55 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

til Torsdagsklippet " Som ein venn" i uke 5 av riwåtsjen

💙 PARTERAPI💙

Kan vi snakke
Om at eg vil ha deg for meg sjølv, berre litt
Om at du kler deg ut som kjæresten din
Om at det har vore ei rar veke

Kan vi snakke
Om det han ikkje visste
Om kem han har hørt det av
Om at eg ikkje vil snakke om det

Kan vi berre holde kjeft
Om at du er betre på å holde nudler for deg sjølv,enn ein løyndom
Om at kjæresten din venter forgjeves
Om at veka har vore meir enn rar

2020-03-05 21:03 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Mie-dikt

til klippet " Som ein venn" av 07.03.19

SOM strofene i musikk kan
EINsemd og
VENNskap spelast i samme låt

2020-03-05 14:53 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

til klippet "Drama" av 06.03.19

D u prøver verkeleg,
R etter deg opp,
A lle andleta er vende mot deg,
M aska sit ikkje så godt lenger, men
A lle desse auga treng ikkje vite historia di, Sara

2020-03-04 14:49 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Til klippet "Slam" (28.02)

Å være ingenting
er ensomt

Usynlig i en verden
full av folk

Verken bli
hørt eller husket

Gjemt og glemt
i framtidens fortid

Tomme tanker og
tårer som triller

Alltid alene
med meg selv

2020-03-02 17:06 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Ingrid-dikt

til klippet "San Francisco"  04.03.19

2020-03-02 14:35 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Kåre var ein grublar; det hadde han alltid vore. Han hadde god tid til å gruble. Om nokon kjente tankane hans, ville dei kanskje sagt at han burde snakke med nokon så han ikkje grubla seg inn i ein krok. Han burde snakke med nokon andre enn dei han møtte på nettet og som berre spegla dei krokete tankane hans. Men Kåre hadde ikkje andre å snakke med.
Slik hadde det vore frå han var liten.

Han stod ofte i utkanten og fulgte med på dei andre frå god avstand. Kåre var ikkje så ivrig på fotballbana. Ikkje på andre arenaer heller. Det var gjort nokre forsøk på å få han med i speidaren då han var yngre, men han ville visst ikkje fortsetje.

«No må de la Kåre få vere med på leiken!» sa lærarane ofte. «Han vil jo ikkje!» gaula ungane tilbake. Så vart det berre slik; at han ikkje ville.

Dei andre ungane var forresten dumme. Barnslege. Kåre ville faktisk ikkje vere med dei.
Så han gjekk for seg sjølv og var stille. Jentene sa han var ekkel, gutane ropte at han var svak.

Han hugsa den dagen Grete byrja å grine; det var i 4. klasse. Han sat på ein benk ute i friminuttet og hadde fått tak i ein edderkopp. Ein slik med lange bein. «Sjå her, Grete!» sa han då han såg ho kom gåande forbi. «Sjå kva eg skal gjere no». Og Grete stoppa opp, litt nyskjerrig for at Kåre faktisk snakka til henne,; til nokon. Men undringa gjekk fort over til avsky og skrekk. Kåre holdt nemleg edderkopppen i ein fot medan han sakte men sikkert nappa av han dei andre føtene; ein etter ein. «Lille Petter edderkopp klatrar ikkje meir..» sang han lågt. Grete hylte og sprang gråtande for å sladre til læraren. Kåre hadde ledd og ledd. Grete sin reaksjon var utruleg morsom. Og han fekk ein kjensle av glede og makt.
Læraren hadde snakka med han om det etterpå; at det ikkje var greit å plage små dyr. Han var meir oppgitt enn sint. «Kåre, slikt må du ikkje gjere, veit du. Det er slemt. Du er kanskje ikkje skarpaste kniven i skuffa, men dette skjønar du. Så ikkje gjer det meir, ok?» Nokre av dei andre i klassen stod i nærheiten og høyrde kva som vart sagt.

Kniven, Kniven, Kniven – etter dette kalla dei han berre Kniven. Snart visste alle det. «Ikkje skarpaste kniven i skuffa». Han hata kallenamnet sitt.

For Kåre var slett ikkje dum. Ein dumming hadde ikkje klart å hacke seg inn på nettsider, slik han gjorde. Han var smartare enn dei fleste. Falske legeerklæringar var berre starten. Han skulle nok vise dei, alle saman.

Av alle skap ein kan lengte etter å kome ut av, er utanforskap det verste. Ein må liksom berre vente på at det kjem nokon og låser opp. Gjerne med sjokolademelk og Die Antword: «I think you're freaky and I like you a lot, I think you're freaky and I like you a lot…»

2020-03-01 18:57 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Sara innrømmer for Gunnhild at ho har kyssa Lasse

Så kva skjedde eigentleg med Lasse og Sara den kvelden?

Så søt ho er! tenker han. Ei artig jente å vere med. Dessutan virkar ho så tilstades. Ho ser på han når han pratar, lyttar, er interessert. Ler av vitsane hans. Søt og snill er ho, venninna til Gunnhild. Gunnhild har lagt seg. Lasse kjenner seg litt brisen, men ikkje meir enn det.
Sara byrjar å prate meir utydeleg, ho er visst blitt full. Jenter blir jo fortare påverka av alkohol enn menn. «Nei, eg får vel stikke» Lasse smiler og sler ut med hendene som for å signalisere at kvelden er over. Dei reiser seg begge to. Sara held på å falle, han grip tak i henne. Lågmælt latter, dei må ikkje vekke Gunnhild. Ho fylgjer han ut i gangen.

Det er når dei står tett ved sida av kvarandre i den smale gangen at handa hans kjem borti låret hennar, og når ho snur seg, står dei brått enda tettare. Hendene hennar har liksom ingen annan stad å legge seg enn mot brystet til Lasse. Sara kjenner at alt byrjar å snurra rundt og ho mistar balansen. Han grip tak i henne igjen og held henne oppe. Men denne gongen er det ingen av dei som ler.
Kysset er tilfeldig. Ingen av dei hadde vel tenkt at det kom til å skje? Sant? Lassse held hovudet til Sara med begge hender og flettar fingrane inn i det blå håret hennar. Ho smakar øl og lipgloss, varmt, vått... og salt? Tårer? Lasse trekker seg tilbake. Ein skugge ligg over ansiktet til Sara, og Lasse byrjar å ane at ho har meir på lager enn tøys og latter. Det er han ikkje klar for.

Sara merkar at Lasse ikkje vil kysse meir og kjenner fleire tårer presse på. Ein augneblink er ho tilbake til haustferien i fjor: Pappa som sa ho kunne kome, og så ombestemte han seg. Sjølvforakta og spriten. Kniven og blodet.

Lasse sukkar. Og så gir han henne ein klem som varer ganske lenge medan han stryk henne på ryggen. «Ta vare på deg sjølv». Klemmen og orda frå Lasse gjer godt tross alt. Sara trekker omsorgen til seg som ein svamp på same måte som ho hadde lytta intenst til Lasse sin «tale» til Gunnhild tidlegare på kvelden.

«Eg må gå. Eg er dessverre ikkje så modig av meg», seier Lasse. Han ser ikkje på henne før han snur seg, går ut og let att døra. Kanskje tenker dei begge to på Gunnhild og kjenner seg litt skamfulle.

Sara håpar at alt ølet ho har drukke får henne til å sovne raskt. Søvn er vel den beste flukta, denne gongen også.

2020-03-01 18:56 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

til klippet "Hallo?" 02.03.19

H ysj, ikkje forstyrr
A lle dei som famlar rundt og leitar
L eitar etter bøker, leitar etter venner,
L eitar etter kjærestar
O g ikkje ser dei fordi dei står rett framfor auga

2020-02-29 18:00 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Eg set meg til rette i bussetet, langt bakom dei to jentene. Det var ikkje meininga å tjuvlytte til samtalen deira i busskuret. Men det var jo ikkje til å unngå å skjøne kva det handla om. Så unge dei ser ut....

Eg og Marita var nok litt eldre den gongen ho vart gravid. Det var eit turbulent forhold, mildt sagt, og ingen av oss var klare for å ta imot eit barn. Ho var glad i å feste, hadde andre planar og ville ikkje slå seg til ro med meg. Eg sa at eg var glad for å sleppe barnebidrag. Så gjekk det eit par år. Eg kunne ikkje gløyme henne. Og livet ville det slik at det vart oss to etterkvart. Heldige meg. Fine, gode Marita. To flotte gutar har vi også fått.

Eg ser at jentene har sett seg i kvart sitt sete. Jaja, det er kjekt å ha god plass, det kan kjennast trongt å sitje for tett. VI er ikkje mange passasjerer her i dag. Får prøve å slappe av litt; det er jo eit stykke til Førde.

Den eldste guten vår var blitt 5 år då Marita snakka om det fyrste gongen. Tenk, så lenge etterpå. Tårene ville ingen ende ta då ho sa at ho kjende på sorg for det første barnet som aldri vart født. Eg visste ikkje kva eg skulle seie, eg er ein mann av få ord. Men eg holdt rundt henne og var der for henne så godt eg kunne.

Marita hadde tenkt meir og meir på det ettersom ungane våre vaks til, sa ho. Det var så trist. Ho visste at det ikkje var noko anna alternativ enn abort den gongen; vi var unge, ting var anleis, abort var til det beste. Og om vi hadde fått det første barnet, hadde vi kanskje ikkje fått dei to vi hadde no. Ho hadde sagt det til seg sjølv tusen gonger: Å angre fører ikkje noko godt med seg. Ein må stå for vala ein tar. Ho ville ikkje gjort noko anleis. Det var rett den gongen.

"Ja. Men det er lov å vere lei seg likevel". Sa eg.

Vi snakka om det berre eit par gonger til. Livet går vidare når ein får sørga ferdig.

Eg kan vel ikkje akkurat gå fram og ynskje henne alt godt; jenta med det blå håret. Eg er ein framand. Men av ein eller anna grunn kjenner eg meg uroleg over at venninna hennar ikkje sit ved sidan av henne. Livet skjer. Det er små ting og store ting. Så går åra. Store ting kan virke mindre når ein får dei på avstand. Medan ting som var små i utgangspunktet, kan vise seg å bli større ein ein hadde tenkt. Og når ein har levd ei stund lærer ein at ein får ta det ein får. Men det er lettare når ein slepp å vere aleine om det.

2020-02-29 14:24 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

2020-02-29 10:06 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

Sara fortel Gunnhild at ho er gravid

Sara føler seg rastlaus og finn ikkje roen på hybelen. Tankane går i sirkel. Ho tar på seg den gule regnjakka og går ned mot fjorden. Det er ein grå dag på fleire måtar. Skodda heng tungt både over fjorden og over tankane hennar. 
Musikk på øyra. «I have av voice, if I`m not to use it then who will?»
Sara er van med å ta avgjerder for seg sjølv. Det er ingen som brukar å stå over henne med råd og hjelpsomheit. Det er greit. 
Meir enn nokon gong er vel dette ei avgjerd ho faktisk må vere aleine om å ta. Sjølv om det er litt kaldt, set ho seg på bryggekanten.
Å lage lister brukar å fungere for Sara når ho må bestemme seg for eitt eller anna. Då kan ho tydeleg sjå fordeler og bakdeler med dei ulike vala og dra ein konklusjon på bakgrunn av det. 
Denne gongen treng ho ikkje lage liste. Ho berre veit det: Ho skal ikkje ha nokon baby. Ikkje no. Det er ikkje eit alternativ. Ho har ikkje tenkt å føkke opp livet sitt, for ho har andre planar. Så akkurat spørsmålet om ho skal ta abort er avklart.
Det er berre det at…. Vil ho klare det aleine? Gjer det vondt? Vil det bli masse blod? Sara knip augo hardt att og lagar ei grimase ved tanken... Og dessutan: Vil legen syns ho er…..dum?
Ho kjenner seg framleis rastlaus, reiser seg og går heimover igjen. Snart kjem Gunnhild tilbake. Ho bør vel fortelle om Lasse. Nei, ho orkar ikkje. Det var jo ingenting!
Det burde gå an å slette ting frå livet. Slik som internetthistorikk: «Et nytt vindu åpnes hvor du har flere alternativer å fjerne, merk av i boksen for å slette nettleserhistorikk og deretter fjernes den aktuelle perioden. Du kan velge mellom siste time, siste dag, siste måned….»
Jatakk. Sara har fleire ting å ho ynskjer å fjerne.. Ho går med harde steg, ser ned i asfalten, hendene langt nedi jakkelommane. Ååå, at ho kan vere så jævla dum!

2020-02-28 23:37 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Haustferien er over, Alex og Peter oppdagar at sofaen er borte. Spørsmål blir stilt i chatten mellom Vetsj, Trude, Porno og Normcore.

Namnet skjemmer ingen, seier dei. Nokre har kallenamn dei kjenner seg igjen i, andre får namn som er stikk i strid med det personen står for. Nokre gonger fortel namnet om ei fortid og står i vegen for ei framtid.

Mora til Torstein sit ved kjøkenbordet og ser tomt ut over Eidsfjorden. Ho hadde gleda seg til å ha guten sin heime heile haustferien; ikkje berre ei kort helg. Kanskje kunne dei finne tilbake til den gode stemninga dei hadde hatt før? Men det hadde vore ei utfordrande veke. Ingenting var blitt som planlagt.

Torstein hadde forandra seg mykje det siste året. «Kan du for faen slutte å kalle meg Toti!» hadde han brølt nesten før han kom inn over dørstokken førre helg. «Eg er ikkje ein liten dritunge lenger!»

Nei, det visste ho vel. Men han var jo guten hennar då.. Det kom automatisk. Akkurat som dei andre daglege, fine tinga: ruskinga i håret, ete måltid saman, gå turar på den gamle skogsstien. Men no var det akkurat som Torstein hadde laga nye reglar utan å fortelle henne om det. Ho måtte berre gjette seg til kva som gav poeng og kva som førte til tap. Det som tidlegare var fint og kjekt, var vorte feil og dumt i Torstein sine augo.

For det meste sat han på rommet sitt eller var ute med kameratar til langt på kveld. Og så virka han så sur liksom. Eller sint.

Kvifor var Torstein blitt slik? Uforståeleg. Eit par gonger hadde ho faktisk tatt til tårene.
Var det fordi han sakna far sin? Hadde det noko med skulen å gjere? Kjærestegreier? Ho hadde prøvd å snakke med han om det. På ein roleg og vaksen måte, sjølvsagt, men han hadde berre himla med augo.

Alt ho ville var jo å halde fast på slik det hadde vore før. Passe på han, gi gode råd, hjelpe han. Men i forgårs hadde ho mista tålmodet. Torstein hadde ikkje stått opp før klokka var over to, og sjølv om ho steikte egg og bacon til han, favorittfrukosten, sa han berre: «Eg stikke ut. Har du pengar til ein burgar?» Ho hadde kjent at det kokte over. Var han heime berre for å få vaska skittentøyet og mase om pengar?

«Skal vi aldri vere ilag og prate saman i denne ferien?!» hadde ho ropt. « Du har forandra deg sånn! Brukar du anabole steroider?» Då hadde han vist henne fingen og gått utan å seie eit ord.

Tilbake sit ho, skamfunn over å ha mista besinnelsen og minst like bekymra som før: Tenk om han brukar steroider..?

2020-02-28 23:36 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Sara og Lasse får ein god tone og Gunnhild tar bilde av dei.

Tina er heime i haustferien og ligg slengt i sofaen og slappar av. Ho har nettopp oppdaga storyen til Gunnhild. Litt av eit bilde! Tenk at Sara flørta med typen til Gunnhild! Eller eksen, då. Så flaut for henne; ho som alltid skal vere så ovanpå. NO kjem det til å bli DRAMA i kvitehuset; det er opplagt. Tina skrollar vidare på telefonen før ho går tilbake og ser på bildet til Gunnhild igjen. «Bestevenninna», står det. Er dei blitt bestevenninner no; Gunnhild og Sara? Og kva gjer dei ilag i haustferien? Tina er nyskjerrig av natur og føler ho har gått glipp av noko.

Så tenker Tina på David. Han er reist til Oslo i ferien. Kva gjer han på skal tru? Skal ho sende han ei ny melding? Han er så dårleg til å svare! Tina syns han er litt treg på fleire måtar. Han burde skjøne det no; at ho er interessert og at neste utspel er hans. Så mange hint og sjansar han har fått, men så skjer det liksom ikkje noko meir. Ho sukkar. Og den gnagende kjensla av å bli oversett og lurt kjem sigande over henne. Tenk om David er med ei jente i Oslo? Ei som legg hovudet sitt i fanget hans og blunkar forførande? Kanskje han leikar med håret hennar og smiler til henne….. Og med eitt kan Tina liksom sjå det for seg. Å, så vondt det gjer! Så hensynslaust gjort mot henne; Tina, som elskar David over alt på jord – og som no står med hjartet i handa og er sårbar og aleine.

Sjølv om Tina først har kjent ei slags frydefull spenning over dramaet mellom Gunnhild og Sara, syns ho litt synd i Gunnhild også. Tina og Gunnhild deler ei felles skjebne, faktisk: Sara flørta med Gunnhild sin eks. Og kanskje nokon flørtar med Tina sin nesten-kjæreste akkurat i denne augneblinken... Den indre kampen er vond uansett. Alle har sine kampar. Stakkars Gunnhiild. Tina kjenner for å vere litt raus. Ho skriv like godt ei melding til henne: «Vi har ein ledig sofa i kollektivet vårt om du treng ein time-out frå bestevenninna di». Og masse hjerter. Send.

2020-02-28 23:35 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster