Sundag 17.02.19 (- av Vinkel)

Gunnhild går ut for å fise, men Luna oppdagar henne. Luna syns ho er den skjønnaste.

Alex tok ein pause og la seg på senga. Fiska fram ein joint frå under skrivebordet og tente den. Han ville prøve å skrive eit musikkstykke om det, men hadde hittil ikkje fått det til. Det skulle handle om å kunne vere seg sjølv, heilt naturleg og uparfymert. Ikkje noko fake. Ingen hemmelegheiter. Og oppleve å bli tolerert som den ein er. Ja, meir enn tolerert.

Om han hadde klart å uttrykke seg i musikken, ville han kanskje kome over saknet.

Jointen dingla frå munnviken, Alex sette seg halvveges opp i senga og rota rundt i nattbordskuffa. Fann det ha leita etter. Las det siste postkortet frå Jo for sikkert hundrede gang. No var det fleire veker sidan han fekk det. Kanskje det ikkje kom fleire. Det gjorde vondt å tenke på. Alex tok eit djupt drag, lente seg tilbake på senga, pusta ut og let att augo. Lot tankane vandre tilbake i tid.

«Kven tenker du at eg er, Jo?»
Hjertebank. Usikkerhet.
«Du er den skjønnaste personen eg nokon gong har møtt»
«Skjønnaste..?»
«Ja. Tankane og ideane dine, måten du går på, smilet ditt, dei gode klemmane dine... eg likar deg så veldig, veldig godt. Du lyser opp livet mitt»
«Men eg har jo fortalt deg om det mest skamfulle. All driten. Det er ikkje noko skjønt ved det..»
Blikket i golvet. Sveitte hender. Den ekle kjensla.
Jo som legg handa si bak nakken hans og snakkar med mjuk stemme.
«Tenk deg ei krukke av leire, Alex. Med eit lys inni. Hvis krukka er perfekt og heil, er det ingen som ser lyset. Og i alle fall ikkje om ho står i solskin heile tida»
«Kva meiner du..?»
«Ei krukke med sprekker er betre. I ei slik uperfekt krukke, med skår og manglande bitar; der blir lyset synleg. Og jo meir stummande mørkt det er rundt, jo meir strålande blir lyset for alle som er i nærleiken».
Alex ser opp og møter blikket til Jo med eit skeivt smil.
«Wow.. kom du på det der heilt av deg sjølv?»
«Nix. Henta det frå bibelen»
Latter. Venskapleg knuffing.
«Jo! Du har aldri eigne idear!»
«Treng ikkje det; for du har jo så mange!»
Knuffingen som går over i ein varm, lang klem.
Klumpen i magen som smeltar utover som ei bylgje av varme.
«Fritt for å vere med deg resten av livet»
«Fritt for det»