Peter har vore på konfirmantleir, Sara skal klippe Alex, men snakkar med Gunnhild om gule, grøne og brune bananer.

Peter var ganske sliten etter konfirmanthelga; det hadde blitt seine kveldar. Men det som hadde vore mest krevjande var alle spørsmåla han hadde fått. «Er du sånn personleg kristen?» «Har du vore kristen alltid?» «Kva trur du Jesus meinte med at…? Ja, det eine og det andre. Det virka som om konfirmantane trudde han var vaksen og hadde greie på alt. Presten slapp billeg unna, for alle ville berre snakke med Peter og dei andre ungdomsleiarane. Det var litt overveldande.

Peter hadde halde ei andakt for konfirmantgjengen fredagkvelden. Den handla om at bildet vi har av Gud endrar seg frå vi er barn til vi blir vaksne. Han hadde sett ut over gjengen med litt flakkande blikk og kremta usikkert før han starta. «Det er kanskje mange av dykk som har sett for seg Gud som ein snill, gammal gubbe med krøllar og langt skjegg som sit oppe i skyene». Stemma hadde vore litt ustø; det var uvant for Peter å snakke til så mange på ein gong, men han ville ta utfordringa. Kjente at han kom til å vekse på det. Han fortsatte: «Og etterkvart som de skjønar at Gud ikkje er ein gubbe i skyene; så lurer de kanskje på: Kven er Gud då? Kanskje nokre av dykk tenker at Gud rett og slett ikkje fins; når de skjønar at bildet de hadde av han som barn ikkje stemmer. Men eg vil oppmuntre dykk til å søke Gud og bli kjent med nye sider ved han. Det vil de ikkje angre på. Som barn treng vi enkle bilde, men som ungdom og vaksne kan vi forstå enda meir. Ikkje ver redde for at ting endrar seg». Han fortsatte litt til med nokre eksempel på korleis ein kunne bli kjent med Gud på nye måtar. Han var letta då han var ferdig. Eline hadde høyrt på han og sa at han hadde klart seg bra.

«Eg vil vere slik kristen som du er, Peter!» var det nokre av ungdomane som sa etterpå. Peter var blitt veldig overraska. Han var ikkje van med all denne oppmerksomheita. Det kjendes som eit litt for stort ansvar. «De må ikkje følge meg», sa han «De må følge Jesus».

På veg heim frå samlinga, tenkte Peter på det å bli vaksen og finne ut kven ein er. Før var konfirmasjonen teiknet på at ein var vaksen på alle måtar. Slik var det ikkje lenger. Det var greit for Peter; han likte i grunn ikkje så godt brå forandringar. Glidande overgangar passa han best. Men nokre opplevingar stod for han tydelegare enn andre. Å flytte på hybel til dømes. Sjølv om det å flytte på hybel ikkje kunne seiast å vere eit ritual, vart det i alle fall brå overgang til noko nytt. Peter hugsa då han flytta inn på hybelhuset og møtte Sara og Jo for første gong. Og Alex. Alt det nye, ansvaret, forventningane, klare seg sjølv, stå opp for seg sjølv. Peter hadde grua seg. Det var Alex som fekk han til å kjenne seg heime. «Klart vi skal synge bordvers i familien vår». Det lure blikket hans under virvarret med krøllar. Peter hadde kjent seg så trygg saman med han frå første stund. Fin fyr å vere ilag med når ein skulle sjå seg sjølv med andre sine auge.

Snakk om ritual... men då han kom heim, var Alex klar for å snaue seg. Krøllene skulle av! Alt! Det var visst ingen måte å få han til å ombestemme seg på. 
Då Peter høyrde klippemaskina starte opp i hendene på Sara, grøssa han litt. Ikkje berre fordi vindauga stod ope og det var kaldt. Men tenk så anleis Alex kom til å bli utan krøllane…

2020-03-09 07:16 | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster