Gunnhild lener seg på Alex og blir døypt.

Ivar gjekk opp trappa for å finne rommet sitt. Festen var i ferd med å ta slutt. Han hadde prøvd å ha det gøy og vere underhaldande, ikkje bry seg om om Sara og Torstein som tydelegvis hadde tatt opp att tråden frå i vår. Inni seg ba han om at dei ikkje skulle kome opp i andre etasje i løpet av natta, men halde seg nede. Det var nok at han hadde sett dei, han trengde ikkje å høyre dei i tillegg.
Jakob Sande visste korleis det var, han. Å vere forelska i ei jente som ikkje vil ha deg, men ein annan. I årevis var han forelska i Haldis Moren Vasaas, skreiv brev til henne og håpa på at det skulle bli dei to. Også etter at ho var blitt saman med mannen sin, Tarjei Vesaas, var Jakob forelska i Haldis. Kanskje var det Jakob Haldis tenkte på då ho skreiv diktstrofa: «Den kjærleik som aldri vart liv, som aldri vart anna enn ein draum, kan vere den varigste».
Bortkasta tid å tenke på Sara. Han burde gjere noko for å kome over henne. Men kva.. Tomt for kiwiøl var det også no. Uansett, øl var ikkje god medisin for kjærleiksorg. Jakob Sande fekk faktisk store alkoholproblem etterkvart. Sjølv om han gifta seg med Solveig.

Uansett. Han og Gunnhild hadde hatt det kjekt på festen då han omsider fann høve til å deklamere ferdig diktet «Etter ein rangel». Det var tydeleg at ho hadde høyrt det før, for ho var med på spøken og fullførte setningar som han gløymde. La det til og med ut på instagrammen sin. Det kunne godt hende ho var ei jente som likte dikt og bøker like mykje som han. Han skjønte ikkje heilt kva som skjedde då ho vart sur og stakk. Kanskje han hadde prøvd for hardt; det der med å ha det gøy og vere underhaldande. Det var jo typisk han å starte med diktlesing, halde tale og slikt. Vart vel litt mykje for folk. På neste fest skulle han halde kjeft og heller prøve seg på dansegolvet slik som andre gjorde.

Ivar la hovudet på puta og let att augo. Det tok tid før han sovna. Det var ikkje så lett å setje ord på, men han hadde ei kjensle av både sorg og håp. Ting måtte jo endre seg. Det kunne ikkje gjere så vondt i årevis. Så kom han på eit dikt at Olav H. Hauge:

Det er den draumen me ber på
at noko vedunderleg skal skje,
at det må skje –
at tidi skal opna seg,
at hjarta skal opna seg,
at dører skal opna seg,
at berget skal opna seg,
at kjeldor skal springa –
at draumen skal opna seg,
at me ei morgonstund skal glida inn
på ein våg me ikkje har visst um.

Ivar drog dyna godt rundt seg. Det ville vel bli hans tur og ein gong.

2020-02-21 17:27 | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster