torsdagsdikt i uke 4 til klippet "Slam"

"Kyss,klapp eller knips"

Ikkje klapp, berre knips
Han seier hadet, så tydeleg at det ikkje høyrast
Ikkje klapp,berre knips
Eitt avbrytande unnskyld på rim er jo romantisk
Ikkje klapp,berre knips
Du som nesten kjem for seint
Berre knips
Ho tør å stå der og bry seg
Ikkje gråt, berre knips
og snik til deg det gule du sakna
Vi seier hei, vi seier hadet
Aleine i lag, i lag aleine
Ikkje teit å sei du er stolt og glad,eller takk
Ikkje klapp
Ikkje knips
Berre kyss

2020-02-27 21:34 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Mie-dikt

til klippet "Slam" 28.02.19

S pesiell poesi, vil sikkert noen si, men
L una blir hvertfall truffet av Gunnhilds magi
A lex deklamerer med litt rar energi
M ens Sara er skuffet over Gunnhilds førstepri

2020-02-27 20:00 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Titteldikt av Alie

2020-02-27 18:56 | 0 kommentarer | Lovleg - dikt, Lovleg - andre tekster/innlegg

Det er haustferie og Gunnhild blir overraska då Sara kjem tilbake på hybelen; ho skulle jo reise til Bergen og besøke far sin.

Sara er snart heime på hybelen igjen. Ho er så sinnsjukt trøytt. Tenk, at det hadde skjedd igjen! Når ho tenker på haustferien for eitt år sidan... nesten komisk at det same kunne skje igjen. Men i fjor fekk ho i alle fall vite at det vart avlyst før ho rakk å reise.
Beina vert som bly og hovudet verker når ho tenker på korleis ho reagerte i fjord. Ikkje bra.
Skulestarten på Sandane hadde vore røff og ho følte at alle hata henne, så ho var nedfor i utgangspunktet. Haustferien hjå pappa skulle bli ei fin pause. Eit par dagar før ho skulle reise, ringte han og sa at ho ikkje kunne kome likevel. Det hadde dukka opp noko uventa.

På torsdagskvelden før haustferien tok det heilt av. Sara drakk sprit for første gong og vart veldig full. Ein idiot hadde klenga seg innpå henne, enda han hadde dame frå før. Torstein var blitt sur og kalla henne for hore og idioten for noko enda verre. Det vart ein slåsskamp til slutt. Plutseleg dukka Alex opp, som ein god fe. «Hold hatten min», sa han til Sara - og gjekk i mellom Torstein og idioten. Han redda henne. Men Sara var full og fortvila. Ho sprang heim medan tårene trilla. Av ein eller anna grunn følte ho seg som verdas verste, mest avskyelege person, alle hata henne og ho hata seg sjølv. Det var ei kjensle av å vere trykt opp i eit hjørne, og ho kom seg ikkje unna. Korleis skulle ho halde ut?

Då ho tok kniven og byrja å skjære seg i armen, var ho framleis veldig full. Det kjendes som ei lettelse. Så vart ho redd. Alt blodet som byrja å renne! Ho ville jo ikkje dø!

Alex hadde kome etter henne. Ho hugsa ikkje heilt om det var ho sjølv eller Alex som ringde legevakten, men minnet om den iskalde tonen frå ambulansesjåføren som etterkvart dukka opp, kom ho aldri til å gløyme. «Dette er det ingen som døyr av. Du får finne fram noko plaster og ta deg saman». Som eit nytt slag i ansiktet.

Kva skulle ho gjort utan Alex den natta? Han var feen som redda henne 3 gonger. Først frå bråket og slåsskampen, så frå kniven. Og medan ho fekk grine ferdig, og etterkvart sovne med hovudet i fanget hans, redda han henne frå kjensla av å vere ei jente som ingen likte.

Søvn er ein betre måte å flykte på enn å skade seg. Ho er veldig, veldig trøytt. Snart skal ho legge seg.

2020-02-27 18:50 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

David og Gunnhild skal ha coopertest i gymmen, men Gunnhild rømmer

Gunnhild får panikk og går frå gymtimen nesten utan å tenke seg om. Ho set kursen mot skogen og prøver å ikkje la seg merke med den høge pulsen. Coopertest! Kva er poenget med det? Klart det er enklare for lærarane å setje karakterar når dei har målbare resultat å gå ut frå. Men er det nødvendig med blodsmak i munnen og nesten kaste opp berre for å springe seg fram til eit tidspunkt? Ho kjenner seg både sint og litt redd.

Yoga er tingen. Det var det dei skulle ha drive med i gymmen, og ikkje berre som oppvarming. Gunnhild er kome fram til skogen og føler seg rolegare. Ho dreg pusten djupt og set seg på bakken med ryggen inntil eit tre. Yoga tusen gonger framfor eitt minutt med cooptertest. Pust inn, hald pusten, pust ut. Pusting kan vere krevjande nok, det.

Yoga skal vere bra for så mykje. Tenk så fint: å stå i sirkel ilag med andre, men først og fremst kjenne at ein har kontakt med seg sjølv. Indre ro og fred. Balanse. Og i den grad ein får ei ut-av-kroppen oppleving av yoga, så er det fordi ein har ynskje om det. Gunnhild lener seg bakover og ser opp i trekronene. Det er nett som trea pustar dei og. Ho ser haustsola flimre og blenkje gjennom lauvet som byrjar å gulne.

Gunnhild prøver som så ofte før; å konsentrere seg om teoretisk kunnskap når kjenslene blir for vanskelege. Korleis var det med yoga no igjen..? Durga yoga er ei greie. Gunnhild leitar i hukommelsen sin…. Hmmm… Ho har lese noko om hinduismen. Durga er den største gudinna i hinduismen. Ei vakker og mektig kvinne med mange armar, gjerne ridande på ei løve. Ho er ein krigar som beseirar demonar. Durga har si eiga høgtid, og den er faktisk no på hausten. Ifølge tradisjonen har alle kvinner ein liten del av hennar kraft i seg.

Men kvar er krafta når det kjennes ut som ein held på å døy? Når kroppen ikkje lystrar og tankane ikkje er til å stole på? Snakk om demonar.

Gunnhild ser opp i trekronene igjen. Om ho let att augo..nesten… og let sollyset og haustlauvet danne bilete saman med fantasien..- så ser ho - Sara! Gunnhild må smile og plirer enda meir med augo: Sara som kjem ridande på ein einhjørning, med blått hår, sterk og vakker og med alle armane fulle av sverd!
Det er reine Gloppengaloppen!
«Kom an, Gunnhild, ver sterk!" seier Durga-Sara. "Du har krafta i deg! Død over demonane!»

2020-02-27 18:49 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild snakkar med norsklæraren om at ho berre fekk 4 i karakter

TB til ungdomsskulen:
"Gunnhild har jo alltid vore teoretisk flink, og no i 10. klasse har ho særleg hatt god utvikling i norskfaget". Læraren ser smilande på Gunnhild og far hennar på andre sida av pulten. "Det er tydeleg at du er glad i å lese bøker og at det inspirerer deg, Gunnhild".
Nikking og smiling. Far hennar ser glad ut.
"I naturfag har du gjort det godt også. På den siste prøven om nervesystemet og hormonsystemet fekk du 5+".
"Du likar naturfag?"
"Ja, eg er opptatt av miljø og sånt også, så..." Gunnhild lurte på om ho skulle fortelje at ho alt var ferdig med å lese det nye kapitlet dei holdt på med no. Ferdig lenge før dei andre. Læraren kom henne i forkjøpet med eit nytt srpørsmål:
"Men sosialt då, Gunnhild, korleis syns du det går...trivst du betre no enn du gjorde i fjor?"
Klump i magen. Ho kjenner blikka til læraren og pappa på seg. Stille. 
"Det går fint".
Ho anar at pappa og læraren ser på kvarandre. Læraren trur at Gunnhild ikkje kan høyre det forsiktige sukket, men det gjer ho.
"Dei andre jentene har det jo veldig kjekt på handballaget på fritida. Du kunne ikkje tenkt deg å prøve deg der...?"
"Nei, eg er ikkje interessert". Gunnhild svarar raskt og set punktum for vidare idedugnad rundt tema "Korleis kan Gunnhild få venner".

"Så er det jo gym. Der har du hatt litt fråver. Det var ein vond ankel..? Korleis går det med den..?".
I augnekroken legg Gunnhild merke til at pappa snur seg raskt og ser på henne. Han har sikkert eit spørjande blikk, men ho møter det ikkje.
"Betre, eg skal ikkje vere borte meir".

"Så bra...." Læraren blar i papira sine og lurer på om Gunnhild eller far hennar har nokre spørsmål. Det blir litt småprat om at 10. klasse er det siste året, det er veldig viktig å yte sitt beste, viktig for vidare val, resten av livet.

Etterpå går dei ut i bilen. Pappa ruskar Gunnhild i håret etter han har festa sikkerheitsbeltet sitt. Ser på henne med smilerynker rundt augo. "Vetlegunnhild mi. Tenk at du er så flink på skulen! Det er alltid kjekt å vere med deg på slike samtalar. Eg blir så stolt".
Gunnhild kjenner at klumpen i magen er vekke og pusten går lettare.
"Hvis du vil kan eg godt forklare deg alt om ozonlaget og drivhuseffekten medan vi køyrer heim. Det er det vi held på med i naturfagen no for tida. Vil du høyre?"
"Klart det!" Pappa startar bilen. Han har ein liten klump i magen.

2020-02-27 18:47 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Chat mellom Gunnhild og Sara. Sara er best til å spele Gloppengaloppen.

TB til ungdomsskulen:
"Heia, heia!! Kom igjen, Sogndal, de klarar eitt mål til!!"
Foreldra står på sidelinja og heiar av full hals. Jentelaget spelar mot Syril og det er 2-2. Så spennande!! Engasjementet er stort blant publikum. Dommaren har alt vore nøydd til å snakke til ein far som var i overkant høgrøysta. Ingen merkar den kalde trekken frå Sogndalsdalen eller at det er regn i lufta. Vil det bli uavgjort? Det er ikkje lenge igjen.... Sogndal har spela seg framover mot målet til motstandarane… Men der snur kampen og Syril er brått i angrep! Hyling og rop frå sidelinja. Vil bortelaget klare å score akkurat i det kampen går mot slutten? Men nei.... ! Forsvaret til Sogndal er til å stole på, dei avvergar angrepet, sender ballen framover... er det nokon til å ta imot..? Ja, der! Sara Årdal spring raskare enn alle, hentar ballen og tar den med seg framover. Ho har full kontroll. Sender ei fin pasning til ein medspelar, ho spring framover, bak ryggen på ein motspelar…. "Her! Eg er med!" ropar ho. Publikum kokar og foreldra til Syril-jentene bit negler og ropar oppmuntrande ord ut på bana. Men Sogndal har kontroll. Sara har kontroll. Ho smett forbi forsvaret og sender ballen med voldsom kraft forbi ein sjanselaus keeper og rett i hjørnet på nettet. JA!!! Armane over hovudet. Jentene som stormar til. Vill jubel. Dommaren som bles i fløyta. Kampen er ferdig og Sogndal vann på heimebane! Den store, gode gruppeklemmen og handshakes og fairplay, takk for kampen. Sara scora 2 av 3 mål; ho er fantastisk! Det er alle einige om. Foreldra spanderer sjokoladekake i kiosken på barna sine.
Sara tar sykkelen og ropar "Hadet!" før det blir altfor tydeleg. At ho ikkje har nokon som ventar på henne på sidelinja.

2020-02-27 18:46 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Dramaklassen har forestilling og mange gratulerer Sara med rollen hennar etterpå.

David ruslar litt rundt i sentrum etter teaterframsyninga. Han hadde levd seg så sjukt inn i den siste monologen til Sara der ho snakka om tette bygdesamfunn og alle-kjenner-alle problematikken. Sjølv om han kjem frå byen, kan han godt kjenne seg att i korleis det er å bli assosiert med familien i så stor grad at ein føler seg usynleg som person: «Å, vi ser at du er i slekt med onkelen din, ja!» Det kan jo gå både på utsjånad og interesser. Langt vanskelegare blir det når han må bære med seg forventingar om kva han skal gjere, meine, velje… berre fordi han kjem frå familien Ketema. Forventingar frå familien. Men også andre sine forventningar.
Der ligg Sandane Senter, kjøpesenteret i bygda. Kanskje han skal stikke innom? Begge foreldra jobbar der. Eller nei, best han reiser heim og lagar middag.

Han hugsar frå barneskulen då ungane snakka om kva dei ville bli når dei vart store. David ville bli sjef på brannbilen. Kameraten hans hadde sagt høgt og tydeleg: «Men David, DET kan du ikkje bli! Du kan jo ikkje jobbe som SJEF når du er BRUN!» Og så var det rådgjevaren på ungdomsskulen som sa: «Er du sikker på at ei akademisk utdanning er rett for deg? Du har ikkje tenkt på at yrkesfag innan Sal og service kunne vore kjekt?»

David sparkar i noko grus som ligg i vegen. Han vil at det skal vere mogleg å velje. Velje kven ein skal vere og kven ein vil bli. Nokre gonger kjennes det veldig trongt, sjølv om alle seier at ungdom i dag er fri til å velje kva dei vil.

Snart ser han taket på det store huset dei har flytta inn i. Det byrjar å kjennast som ein heim. Det har skjedd mykje nytt i løpet av hausten. Rollane han definerte seg sjølv ut frå tidlegare er delvis vekke. No har han ny heimstad, han er blitt eldre, går på vidaregåande, nye venner… Men familien er sjølvsagt den same. Det er jo trygt då. Han hugsar på det Sara sa i framsyninga: «Dei kan sjå meg, og eg kan sjå dei». Å høyre til ein stad kjennes trygt også, ikkje berre trongt.

Kva ville forresten mor hans seie om ho visste at han held på å få seg kjærast? Eller.. det ligg an til det i alle fall. David tenker på det Tina skreiv i den siste meldinga i går kveld: «Du er den mest omtenksomme, modne, snille og ansvarsfulle guten i klassen. Og den kjekkaste». Meldinga var veldig lang, men desse setningane hadde han festa seg spesielt ved. Ingen hadde sagt noko slikt til han før.
Viss han skal tore å tru på henne, så har Tina fått auge på noko ved han som hittil har vore usynleg. Noko fint.
David låser opp døra og møter sitt eige blikk i spegelen i gangen. Han burde kanskje skrive eit svar tilbake til henne?

2020-02-27 18:44 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild står opp seint for å drikke juice og møter Ivar på kjøkkenet. Han er med Sara.

«Har du sett Ivar?» Torstein hang i døropninga inn til rommet til Luna.
«Han stakk ut for ei stund sidan, ha’kje peiling på kor», svarte Luna.
«Å».
«Var det noko?»
«Nei, tenkte berre å høyre om han ville henge. Lenge sidan. Og så pleier han jo alltid å sitte på rommet sitt».
«Ja, bak skjermen» Luna himla med augo.
«Ja...kva held du på med?»
«Skriv»
«Lekser?»
«Nei, ein ny song til schizophora»
«Å? Blir bra?»
«Mhmmm»

Torstein gjekk inn til seg sjølv igjen.
Måtte vere enkelt å vere Luna. Ho likte seg så godt i eige selskap og trengte liksom ikkje nokon andre. Ho virka fornøgd med livet sitt. Hadde kontroll og var fri og uavhengig, liksom.

Torstein trivdes ikkje så godt utan folk rundt seg. Han ville ikkje vere aleine og no sakna han dama si. Eller... dei hadde jo ikkje vore ilag direkte.
Han sakna Ivar og. Kanskje Luna hadde rett når ho kritiserte Torstein for å vere for mykje på treningssenteret og Ivar for å spele for mykje data. Dei burde vore meir ilag. Dei brukte å vere bros.
Torstein følte seg med eitt litt uroleg for Ivar. Fekk same kjensla som då mobben på ungdomsskulen låste han inn i garderobeskapet..
Kvar var det blitt av Ivar?

2020-02-27 18:42 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Husmøte om vaskerutiner, Peter og Gunnhild blir venner igjen og Sara seier ho treng ein rebound

Alex såg at vennene hans streva med kvar sine ting. På tomannshand med dei fekk han vite om litt av kvart. Dei følte nok at han var god til å lytte. Og at han kunne gi råd. Nokre gonger følte han seg ein slags fe. Ein slik som folk forventar skal dukke opp ved behov, men som ingen lurer på kva han driv med elles. Mest av alt kjente Alex seg makteslaus. Hvis han faktisk hadde hatt magiske evner, skulle han ha dryssa stjernestøv på både den eine og den andre slik at dei fekk orden på problema sine.
Peter skulle fått litt beroligande hokus-pokus slik at han ikkje tok seg så personleg nær av alt som skjedde rundt han. Klart det var slitsomt med Sara og Torstein som laga så mykje støy: smelling med dører, tramping i trappa, sex og skriking og bollekasting. Men om det skjedde igjen og igjen og igjen... Å kaste Torstein ut av hybelen var for drøyt. Hadde det vore opp til Alex, skulle Peter fått seg ein kjærast, så han kunne kjenne litt på livet sjølv.
Gunnhild skulle fått ein dose magi slik at ho senka skuldrene og ikkje prøvde så hardt. Ho var ei jente med utruleg mykje fint og artig inni seg, men ho måtte byrje å tru på seg sjølv og ikkje desperat søke bekrefting hjå andre. Etter at dei hadde vore på det gamle hotellet og leita etter dør til henne, følte han at han måtte vere forsiktig med kva han sa og gjorde for at ho ikkje skulle misforstå. Og samtidig vere ein venn. Ingen lett balansegang.
Så var det Sara. Ho skulle fått dei finaste tryllestjerner som fantes. Ho hadde vore der for han då han trengte henne. Etter at alt skar seg med Jo. Med latteren sin og alle rare idear. Sara var ein kunstnar som han, men visste det ikkje heilt sjølv enda. Sårbare, sterke Sara.

Alex sukka. Å strø tryllestøv på Sara ville uansett vore nyttelaust. Ingenting ser ut til å trenge gjennom skjoldet hennar. Han sakna henne.

2020-02-27 18:40 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Peter og Gunnhild gjer lekser medan Torstein og Sara leikar fly.

Den kjensla. Av å vere barn og få lov til å snurre rundt, sveve høgt oppi lufta. Sara hugsar kjensla av kitling i magen og kor spennande det var. Samtidig trygt. Dei snille augo til pappa som kikka opp på henne. At dei lo. Sara hugsar dette, men ho tenker ikkje ofte på det. Det er kroppen som hugsar. Det er ei kjensle som har festa seg, kven veit, kanskje i cellene, i hjernen, i ryggmargen eller i hjartet.

For kva er kjærleik? Kjemiske proessar i kroppen. Kjensler er berre hormon; dopamin og oksytocin. Hvis ein kunne fått stengt av alle reseptorane for oksytocin i hjernedelen lateral septum, kunne ein praktisk talt aldri blitt forelska.

Den kjensla. Av å vere lita og gle seg til julekvelden. Til bursdag. Til sommarferien. Til pappa skulle kome. Slike minne er aldri framme i tankane til Sara. Det er historie. Sara lever i dag og framover. Og kvifor skulle ho tenke på pappa når ho er med Torstein? Det er ikkje logisk.

Nei, Sara tenker: «Kva feilar det Torstein?? Så mykje klemming og kos og snakk om kjensler!» Ho trekker seg unna. For det er lettare å forhalde seg til rett-på-sak sex, tøys og skriking når ein har bestemt seg for å ikkje bli forelska.

«Kva skjer, Sara? Har du tenkt å svare?»

«Ja, fuck you, dette gidd eg ikkje»

Ho ristar seg laus og går inn på rommet sitt, døra går att med eit smell.
Torstein ropar eitt eller anna, han har sint stemme og trampar opp trappa.

Sara legg seg på senga med andletet ned i puta, men ho grin ikkje. Ho grin ikkje over gutar liksom. Så dum Torstein er!! Hvis han berre hadde klemt henne meir i vår. Og snakka med henne om kjensler i sommar. Då ville ho blitt glad. Men no…etter at ho fekk vite om Marianne…
Du veit aldri kor tid nokon seier dei skal kome, men ikkje kjem.
Eller du håpar at dei skal bli, men så går dei.

Det heng ein plakat på veggen hennar. Ein einsam planet. Og Sara tenker ikkje over det, men ho og Torstein er som to planetar. Dei sirklar rundt i kvar si bane og nokre gonger nærmar dei seg kvarandre. Blir dregne mot kvarandre. Det er berre det at når den eine planeten er klar for å møtast, blir den andre så veldig, veldig redd for at det skal gjere vondt.

2020-02-27 18:37 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Kva kan ein drive med ein larudags formiddag? Bilde av Gunnhild med paraplyen.

Ei økt på treningssenteret i ro og fred. Ingen andre planar enn å gjere det han sjølv hadde lyst til i eit roleg tempo. Kanskje det var det som førte til at Torstein fekk ei ahaoppleving akkurat idag? I ein liten pause mellom roapparatet og benkpressen gjorde hjernen hans ei hittil ukjent øving; eit krumspring, eit lite skritt som kunne vise seg å bli eit kvantesprang. Nokre får openberingar frå himmelen, overbrakt av englekor. Ikkje Torstein. Men som frå ingenstader datt det kjente visdomsordet frå Spiderman inn i tanken hans: With great power comes great responsebility.

Han tenkte på krangelen med Sara torsdag kveld. Han hadde brølt « Det er ikkje mitt ansvar, ikkje skuld på meg!» Kanskje han måtte ta det opp til revurdering? Det var jo tydeleg at det han gjorde fekk konsekvensar. Marianne hadde grine i telefonen då han ringte tidlegare på dagen for å seie at han ikkje var interessert. Ho hadde misforstått. Var ikkje så rart kanskje, når han tenkte tilbake på sommarflørten. Og Sara hadde jo klikka heilt. Sjølv om ho sa at ho gir faen, så... ja... Ho var langt frå likegyldig til han. Det merka han jo seinare på kvelden for å seie det slik.

Torstein såg på seg sjølv i speglane på veggen. Han såg faen meg ut som ein gud... Og der kom det neste visdomsordet til han: «Den som er veldig sterk, må vere veldig snill». Det var sitat frå Pippi langstrømpe, ei litt mindre kul referanse enn Spidermann, men like sant.
Torstein gjekk vidare i treningsprogrammet sitt. Forundra over seg sjølv. Kjente seg litt vaksen med eitt. 
Då han gjekk heimover, var han rettare i ryggen. Om det var treningsapparat eller tankeøvingane som hadde gjort susen, var ikkje lett å seie. Men jammen skulle han vere snill med Sara i helga. Sjølv om ho hadde understreka at ho aldri vart forelska. Dei hadde noko bra. Som funka.

2020-02-27 18:35 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild og Peter har gruppearbeid om franskoppgåve. Gunnhild prøver forgjeves å få i gang ein samtale face to face.

Peter tykte det var vanskeleg å vere han for tida. Det var så mykje drama på hybelhuset. Spesielt var han fortvila over greia med Gunnhild. Ubehaget var til å ta og føle på. Han berre lista seg rundt.
Men så var det i tillegg Sara og Torstein. Der var det snakk om eit meir høglydt drama. I går kveld kom Sara tidleg heim frå torsdagsfest i gule huset, rasande sint. Ho og Torstein stod i kvar sin ende av trappa og ropa til kvarandre. «Eg gir vel faen i om du ligg med ho der Marianne eller alle andre jenter på Sandane, men du kan be dei drite i å mase om det til meg når eg er på fest! Eg er ikkje eit føkkings sentralbord for jenter som har noko usnakka med deg!» Sara var raudglødande. Torstein brølte tilbake: «Det er ikkje min feil, slutt å skulde på meg!»
For eit bråk!
Peter gløtta forsiktig på døra si, men turte ikkje å seie noko. Ville ikkje risikere å hamne i skotlina. Best å vente litt. Etterkvart klarte han å kome seg på badet og pusse tennene utan å møte på verken Sara eller Gunnhild.
Han kraup under dyna og prøvde å tenke på korleis han skulle forholde seg til Gunnhild framover. Det beste var nok å vere heilt nøytral slik at ho skjønte for alvor at han ikkje var interessert. Ja, det var ein god plan. Kun snakke om lekser og alminnelege ting. Minst mogleg face to face.
Idet han holdt på å sovne, høyrde han skritt som gjekk i gangen. Ei dør som knirka. Var det Alex som sleit med å finne roen? Nei? Nokon gjekk inn på rommet til Sara. Sukk...
Peter skrudde på lampa og rota rundt i nattbordsskuffa etter øyrepluggar. Han burde snakke med onkelen sin om den dårlege lydisoleringa mellom romma. No trengde han øyrepluggane sine, elles måtte han høyre på Sara og Torstein bli venner igjen, og det orka han faktisk ikkje. Men ok. Då var vel det verste over for denne gong. Hvis no berre strategien med å vere nøytral og taus ovanfor Gunnhild funka, så var det vel lov å håpe på ro og fred igjen.

2020-02-27 18:34 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster