Gunnhild står opp seint for å drikke juice og møter Ivar på kjøkkenet. Han er med Sara.

«Har du sett Ivar?» Torstein hang i døropninga inn til rommet til Luna.
«Han stakk ut for ei stund sidan, ha’kje peiling på kor», svarte Luna.
«Å».
«Var det noko?»
«Nei, tenkte berre å høyre om han ville henge. Lenge sidan. Og så pleier han jo alltid å sitte på rommet sitt».
«Ja, bak skjermen» Luna himla med augo.
«Ja...kva held du på med?»
«Skriv»
«Lekser?»
«Nei, ein ny song til schizophora»
«Å? Blir bra?»
«Mhmmm»

Torstein gjekk inn til seg sjølv igjen.
Måtte vere enkelt å vere Luna. Ho likte seg så godt i eige selskap og trengte liksom ikkje nokon andre. Ho virka fornøgd med livet sitt. Hadde kontroll og var fri og uavhengig, liksom.

Torstein trivdes ikkje så godt utan folk rundt seg. Han ville ikkje vere aleine og no sakna han dama si. Eller... dei hadde jo ikkje vore ilag direkte.
Han sakna Ivar og. Kanskje Luna hadde rett når ho kritiserte Torstein for å vere for mykje på treningssenteret og Ivar for å spele for mykje data. Dei burde vore meir ilag. Dei brukte å vere bros.
Torstein følte seg med eitt litt uroleg for Ivar. Fekk same kjensla som då mobben på ungdomsskulen låste han inn i garderobeskapet..
Kvar var det blitt av Ivar?

2020-02-27 18:42 | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster