Gunnhild, Peter og Sara finn kunstverket "Heim" som Alex laga, køyrer med Ivar til flyplassen og finn Alex. Han har tenkt på at han faktisk betyr noko for folka rundt seg. Og han gir Sara ein ekstra god klem

Tilbakeblikk til september 2017.
Jentene sat tett saman oppi sofaen og fniste av noko. Dei var blitt godt kjent på kort tid og gleda seg over å bu ilag på hybelhuset. Sara var førsteklassing og alt var nytt og spennande. Det var ho som hadde fortalt noko morsomt som gjorde at dei lo så godt. Noko om Torstein i 2. etasje sjølvsagt; det var stort sett han ho snakka om for tida. Johanne var ein god lyttar. Ho var tredjeklassing og hadde vore spent på kven dei nye hybelbuarane var, og no var ho allerede blitt kjempeglad både i Sara og gutane. Litt aldersforskjell gjorde ingenting. Johanne kom godt overeins med dei fleste. «Men kva sa mora til Peter då – når ho såg Torstein stå heilt naken i gangen?» Johanne såg lattermildt på Sara. Sara lo så tårene trilla: «Ho var berre heilt forfjamsa og berre liksom – vil du ha vafler? – eg trudde eg skulle døøøø – ååå, du skulle sett fjeset på han!» Ho la hovudet i fanget på Johanne og beina oppetter sofaryggen. Johanne ruska henne i håret. «Er du forelska, Sara?» spurde ho med eit smil. «Forelska? Nei, det blir eg aldri. Syns berre han er veldig morsom. Og så kysser han jo bra då» Sara fniste igjen. «Å kline med Torstein er som å kline med…»

Sara vart avbroten av Alex som kom inn i stova. «Hei jenter! Eg spanderer middag i dag. Det blir pizza, høyres det bra ut?» Han slengte tre øskjer med Grandiosa på benken og skrudde på ovnen. Johanne reiste seg frå sofaen og gjekk for å hjelpe han med å finne steikebrett og bakepapir. «Så flott, akkurat det vi trengde no!» sa ho og heile fjeset var berre smilehol og strålande auge. «Peter er sikkert ikkje langt unna han heller», sa ho. Alex strauk handa gjennom den krøllete luggen sin og såg på henne. Jo var fantastisk, alltid så glad og oppmerksom. Omsorgsfull. Det tjukke, mørke håret som bølga seg nedover ryggen. Den runde, fine kroppen som liksom var laga for klemming og kos. Det var noko i lufta. Noko mellom dei. Det kunne han kjenne heilt tydeleg. Alex høyrde ein liten latter frå sofaen der Sara framleis låg henslengt. Han snudde seg frå Jo og gløtta bort. Der møtte han det ertande blikket til Sara og såg henne lage kyssemunn og hjerte med hendene. Han kjente han fekk ei rynke i panna og sikkert eit hardt blikk. Men så måtte han smile. Sara skjønte det. Det gjorde ingenting. Det var eigentleg heilt fint. Dei var i ferd med å bli ein gjeng som brydde seg om kvarandre. Alex såg på Jo igjen. Det var takka vere henne; den gode feen. Dette året kom til å bli heilt anleis enn alt han hadde opplevd før.

2020-04-03 14:57 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Surprise-party for Alex - som ikkje dukkar opp. Gunnhild går for å finne han. Peter er stressa fordi onkelen har lagt ned forbod mot festing.

Peter hadde hatt ei litt dårleg magekjensle på denne kvelden frå starten av. Alex ville sikkert bli overraska, men ville han bli begeistra? Sikkert ikkje. Om det ville få han til å droppe flytteplanane? Neppe.

Så skjedde det med telefonen hans; at han mista han. Heldigvis var Torstein grei og hjalp han å finne han att. Det var overraskande. Peter visste ikkje heilt kva han skulle tenke om Torstein lenger. Kanskje var han ikkje så dust likevel? Men når han la merke til at Torstein og Billie sat saman i trappa og delte ei flaske øl... Vel, Torstein kunne jo ikkje vite at Peter.. at han... uansett: Det var noko med Torstein han ikkje likte; så enkelt var det.

Kvar vart det av Gunnhild og Alex? Fann ho han ikkje snart?

David var pratesjuk og Peter prøvde å følge med så godt han kunne gjennom den høge musikken. Det var overraskande at Tina ikkje kom på festen, ho hadde vore så ivrig, men David forklarte at ho var blitt sjuk. Sår i halsen, tørrhoste og feber. David hadde tilbydd seg å vere heime, men Tina insisterte på at han skulle gå utan henne og ta med dippen. Men berre medan Peter og David prata kom det 3-4 meldingar frå Tina. David såg unnskyldande på Peter: "Tina lurer alltid på kva eg driv med, så eg sender ein snap av og til. Eg skriv at festen er lame, då roar ho seg. Det er berre slik det er mellom oss". Peter nikka forståande og smilte vennleg. Han vart ofte overraska over ting folk fortalte om seg sjølv og liva sine. Men like ofte visste han ikkje kva han skulle svare og fortelle tilbake.

Peter kjente at stresset steig. Folk vart meir og meir uvørne og bråkete. Nokre av ballongane sprakk etterfulgt av høge hyl og latter. Møblar vart flytta på og velta. Av ein eller anna grunn var det vått i sofaen, så ingen ville sitte der. Peter ana uråd. Onkel Gabriel hadde vore så tydeleg på at det måtte bli slutt på den ville festinga.

Kvar vart det av Gunnhild og Alex eigentleg?
Peter følte at alt kom ut av kontroll.
Nokon burde seie høgt og tydeleg at festen var slutt.
Skru av musikken.
Kaste ut folka.
Peter såg seg rundt.
No var Sara borte også...
Peter bestemte seg for å berre gå inn på rommet sitt og lukke døra.
Ting hadde ikkje gått som planlagt.
Av ein eller anna grunn var han ikkje overraska.

2020-04-03 14:56 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Peter, Sara og Gunnhild prøver å forstå kvifor Alex vil flytte, men han er ikkje så enkel å få i tale.

Alex putta kleda sine i den største bagen og skoa i ein sekk. Han såg rundt seg på rommet sitt: Det var ein del ting og tang som skulle pakkast. På tide å hente nokre øskjer frå kjellaren. Det plinga på telefonen. Måtte sjekke det først. Snap frå Sara, ho og Gunnhild var på senteret og hadde kjøpt seg is.
«Ke skjer? Henga me oss?» spurde ho.
Nei, no måtte han fokusere på pakking.
«Sorry, opptatt».
Alex sette kursen for kjellertrappa. Håpa han hadde nok øskjer. Det hadde han. Plenty faktisk. Kanskje han skulle bruke ein del av pappen til eit prosjekt? Eit slags kunstverk? Han kjende seg oppglødd. Han tok fanget fullt og balanserte opp på rommet sitt igjen. I gangen møtte han på Peter.
«Du Alex... det er ein ting eg lurer på.. med denne flyttinga... blir det kjekt å flytte til Bern? Tenker du..?» Peter stamma litt og leita etter orda.
Alex keik fram bak lasset han bar på. «Det ordnar seg med rommet og husleiga, pappa har sagt han hjelper meg hvis eg må betale utover april»
«Ja, det er ikkje det. Men.... Det blir rart å ikkje ha deg her då..» Peter prøvde å få blikkontakt, men Alex forsvann bak pappen att.
«Det går nok bra, Peter» Og så glapp han; inn på rommet sitt.
Peter sukka og gjekk vidare til kjøkkenet. Fann seg eit glas vatn medan han høyrde Alex skru opp musikken inne på rommet sitt. Peter skulle gjerne sett seg ned og prata med Alex, men det var så vanskeleg. Han var ikkje så god med ord. Det hadde vore lettare hvis jentene hadde tatt initiativet...

Inne på rommet fortsette Alex med pakkinga. Alle kleda fekk ikkje plass i bagen sjølvsagt. Øskjene kom til nytte. Han opna skåpet og tok fram dei to kjolane. Strømpene. Dei høghæla skoa som han hadde leita så lenge etter for å finne i rett størrelse. Alex stoppa opp litt. Ingenting av dette var hemmeleg lenger.
Så kva var det då? Han sank ned på ein stol og såg ut i lufta.
Kva var han redd for at dei skulle oppdage?
Kvifor var han så sikker på at Sara og dei andre kom til å forsvinne ut av livet hans?
Han ville sleppe dei heilt inn - men klarte ikkje.
Var redd for at dei skulle gjennomskue at han berre var ein heilt vanleg, shitty fyr. Det orka han ikkje.
Dei kom til å gå lei han og forsvinne. Akkurat som alle andre - inkludert Jo.
Best at han forsvann først.
Flytte heim att til foreldra. Det var ikkje det han hadde sett for seg. Skjønt «heim att»... Han hadde aldri budd i Bern før. Alex såg på pappøskjene på golvet. No visste han kva han skulle lage.
«Heim» av Alex Mundal Rey. Det ville bli eit fint «ciao» før han reiste.

2020-04-03 14:54 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Alex har annonsert at han skal flytte til Bern. Sara, Gunnhild og Peter avtalar at dei må snakkast for å prøve å hindre dette.

Peter hadde lova å kome heim til foreldra ein tur i kveld. Det skulle no gå bra. Du skal ære far din og mor di, stod det i bibelen. Dette var eit bod som Peter hadde streva med, men som han hadde funne ei løysing på: Han kunne ha respekt for dei som personar, men samtidig ha lov til å vere uenig med og til og med sint på dei. Hovedstrategien dei to siste åra hadde vore å halde avstand og lage seg sitt eige liv. 
Det var bror til mor hans, onkel Gabriel, som hadde råda han til å flytte på hybel allerede i 10. klasse: «Det blir bra for deg, Peter, så får dei andre styre på med sitt. Du kjem til å greie deg fint».

Onkel Gabriel hadde liksom alltid sett han og hatt trua på han. Der foreldra stilte umoglege krav, sa onkel Gabriel at det var godt nok. Når foreldra sine konfliktar overdøyvde alt, tilbydde onkel Gabriel stillheit og ein kopp kakao. Onkel visste nok at hybellivet kunne ha sine utfordringar, men stolte på Peter sjølv om han var ung. 
Peter var jo heime av og til, sjølvsagt. Og foreldra hadde sine gode sider. På ein måte følte han litt ansvar for dei også. «Hvis foreldra mine skulle flytte til Sveits...» tenkte Peter for seg sjølv, «...korleis ville det vore?». 
Han tykte at tanken på at Alex skulle flytte var verre. Men Alex hadde eit anna forhold til foreldra sine enn det Peter hadde. Han måtte jo gjere det som var best for han sjølv. Alex kunne ikkje gå imot sine eigne ynskje berre for å please Peter, Gunnhild og Sara. Kanskje det var best for han å berre fare?
Men det kjentes veldig tomt og rart å tenke på det... at Alex skulle flytte. Plutseleg kjente Peter seg uroleg. Kanskje var det ikkje det at Alex sakna foreldra sine eller syns det ville bli kult å bu i Bern. Kanskje var det noko her på Sandane, - kanskje på hybelhuset- , som han ville flytte frå? Peter svelga tungt. Og ein liten tanke om at ikkje hadde tatt nok ansvar byrja surre rundt i hovudet hans.

2020-04-03 14:52 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild går for å finne Luna, men møter på Torstein og Ivar. Dei drikk Kiwiøl og snakkar om slikt som kan vere sårt – og har det moro ilag.

Peter tenkte på kor forskjellige menneske er. Nokre er skapt slik og andre sånn. Men folk er ikkje berre det ein ser, det er heilt sikkert. Dei har alltid fleire sider, og om ein tilbringer tid ilag, kan ein oppdage så mykje fint som ikkje er synleg ved første augekast. Og sjølvsagt; det var Billie han tenkte på… Klart at han og Billie var forskjellige, det visste han vel … Ho var utadvendt, vakker, erfaren, temperamentsfull. Sjølv var han innadvendt og – ja - sånn var det berre.
Men dei hadde noko felles også: Dei hadde kjempa med seg sjølve og vunne. Og den kampen hadde dei kjempa ved sidan av kvarandre.
Folk kan jo ha så mange slags spørsmål som gjer det vanskeleg å ete normalt:
Er eg bra nok?
Får eg vere med dei andre, eller er eg til overs?
Vil nokon redde meg når eg er innelåst?

Det hadde vore tøft å dele sitt innerste i ei gruppe med andre ungdomar. Og ein skulle kanskje tru at det å vise kjensler som redsel og sinne ikkje førte til noko godt. Slikt er jo i utgangspunktet berre skamfullt. Men det motsette skjedde. Skammen forsvann. Og når det gjaldt Billie tykte han ho vart skjønnare jo meir grums som kom fram; jo meir sårbar ho turte å vere. Ikkje mange hadde sett henne slik. Folk trudde at Billie alltid var så tøff, men han visste at ho kunne vere heilt på jordet. Peter kjente at han vart mjuk i hjartet. Putehjarte. Ingen er perfekt. Menneske er fulle av feil, og det er kanskje heilt nødvendig? For er ikkje alle feil og svakheiter eigentleg berre små tunnelar, der kjærleik får koma inn og kjærleik får koma ut?

2020-04-03 14:50 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Sara stakk til Sogndal før helga etter at ho skjønte at Gunnhild hadde fortalt Luna, og indirekte Torstein, om aborten. No er ho tilbake på hybelhuset.

Alex møtte tilfeldig Sara i gangen då ho kom. Han smilte og skjønte at han hadde sakna henne.
"Hei, Sara! Du har vore heime i Sogndal ein tur?"
Ho sparka av seg skoa og hengte opp jakka.
"Ja, vart litt lenger enn eg tenkte, Vart dårleg".
Alex smilte. "Såg bilde på instaen din. Og storyen. He-he.."
"Ja, fy faen...Og no blir det pes pga fråver. Og dramalæraren vår har sendt melding om at ho syns vi skal ta ein prat. Herregud, det er så mykje styr, du vil ikkje tru det, Alex.." Sara hadde masse på hjertet. Ho prata med Alex medan ho gjekk inn på rommet sitt, slengte frå seg bagasjen sin og skifta raskt til kosedressen.
"Og så trangt som det var på bussen oppover!"
Alex sette seg i stova. Sara kom svinsande inn etter han.
"Kva skjer her då?" spurde ho
"I dag har eg bestilt billettar" svarte Alex
"Å? Kest då? Konsert du skal på? Er Gunnhild heime, forresten?"
"Nei, har ikkje sett henne"
"Like greit..."
"Kva er det? Har de krangla?"
Sara svarte ikkje, men såg ein anna veg og beit seg i leppa.
"Nei, altså, eg tenkte tida var inne". Alex prøvde igjen. "Ingenting varer vel evig?"
Null respons frå Sara, ho tenkte visst på noko. Ho hadde rulla seg ned i sofaen.
"Foreldra mine... " Han kremta litt og blikket flakka. Sara la ikkje merke til det.
Men så endeleg såg ho på han.
"Du, eg har tenkt på ein ting, Alex" Han såg at ho skulle seie noko viktig:
"Korleis kan ein vite det heilt sikkert; at ein person er ekte, liksom?"

Alex holdt pusten litt. Kjente at det stakk i han. Kva var det Sara meinte?

2020-04-03 14:48 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster