Gunnhild går ut for å fise, men Luna oppdagar henne. Luna syns ho er den skjønnaste.

Alex tok ein pause og la seg på senga. Fiska fram ein joint frå under skrivebordet og tente den. Han ville prøve å skrive eit musikkstykke om det, men hadde hittil ikkje fått det til. Det skulle handle om å kunne vere seg sjølv, heilt naturleg og uparfymert. Ikkje noko fake. Ingen hemmelegheiter. Og oppleve å bli tolerert som den ein er. Ja, meir enn tolerert.

Om han hadde klart å uttrykke seg i musikken, ville han kanskje kome over saknet.

Jointen dingla frå munnviken, Alex sette seg halvveges opp i senga og rota rundt i nattbordskuffa. Fann det ha leita etter. Las det siste postkortet frå Jo for sikkert hundrede gang. No var det fleire veker sidan han fekk det. Kanskje det ikkje kom fleire. Det gjorde vondt å tenke på. Alex tok eit djupt drag, lente seg tilbake på senga, pusta ut og let att augo. Lot tankane vandre tilbake i tid.

«Kven tenker du at eg er, Jo?»
Hjertebank. Usikkerhet. 
«Du er den skjønnaste personen eg nokon gong har møtt»
«Skjønnaste..?»
«Ja. Tankane og ideane dine, måten du går på, smilet ditt, dei gode klemmane dine... eg likar deg så veldig, veldig godt. Du lyser opp livet mitt»
«Men eg har jo fortalt deg om det mest skamfulle. All driten. Det er ikkje noko skjønt ved det..»
Blikket i golvet. Sveitte hender. Den ekle kjensla. 
Jo som legg handa si bak nakken hans og snakkar med mjuk stemme.
«Tenk deg ei krukke av leire, Alex. Med eit lys inni. Hvis krukka er perfekt og heil, er det ingen som ser lyset. Og i alle fall ikkje om ho står i solskin heile tida»
«Kva meiner du..?»
«Ei krukke med sprekker er betre. I ei slik uperfekt krukke, med skår og manglande bitar; der blir lyset synleg. Og jo meir stummande mørkt det er rundt, jo meir strålande blir lyset for alle som er i nærleiken».
Alex ser opp og møter blikket til Jo med eit skeivt smil.
«Wow.. kom du på det der heilt av deg sjølv?»
«Nix. Henta det frå bibelen»
Latter. Venskapleg knuffing.
«Jo! Du har aldri eigne idear!»
«Treng ikkje det; for du har jo så mange!»
Knuffingen som går over i ein varm, lang klem.
Klumpen i magen som smeltar utover som ei bylgje av varme. 
«Fritt for å vere med deg resten av livet»
«Fritt for det»

2020-03-09 18:30 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Luna er med Gunnhild heim på "fjellet" i vinterferien. Foreldra til Gunnhild skal vere borte, men...

«Trur du Gunnhild klarar seg heime aleine i vinterferien? Kanskje det var dumt at vi reiste til Bergen?
«Ho klarar seg nok fint. Men no ser det jo ut til at vi set kursen heimover om ikkje lenge uansett»
«Ja, det vart jo ikkje heilt som planlagt, dette her…»

Dei sit på kjøkenet til Grete og Per. Grete har overnatta hos ei venninne. Per har tatt seg ein joggetur.
Bomba hadde gått av rett før dei kom i går kveld, så det kunne ikkje vore dårlegare tima.
Per har vore utru mot Grete som han har vore gift med i 17 år.

«Det var jo veldig uventa, dette her…»
«Ja, og vi kom midt oppi det heile»
Stille.
«Ho vil aldri klare å sitje med huset om ho kastar han ut»
«Men ho kan jo ikkje halde fram i forholdet berre på grunn av økonomien»
«Nei, det ville vore heilt 50-talls…»
Slurpar kaffi.
Stille.
«Vi kan ikkje bli verande her når Grete og Per har så mykje å tenke på»
«Skal vi ringe Johanne på Frekhaug og høyre om dei er heime? Kanskje det passar at vi kjem innom dei i staden?»
«Ja, kanskje vi kan bli der til i morgon, Men for å vere ærleg så føler eg meg ikkje heilt opplagt. Trur eg bryggar på noko»
«Ja, det ser eg på deg. Vent litt, så skal eg sjå om eg har paracet i veska mi».
«Takk. Eg sler oppi meir kaffi til oss».
Ser ut i lufta.
"Livet er jammen ikkje enkelt"
«Det kan jo hende dei klarar å jobbe seg gjennom det?»
«Syns ikkje Grete burde finne seg i det, eg. Det er eit alvorleg tillitsbrot»
«Ja, det er det…»
«Eller veit du om det var første gongen?»
«Veit ikkje. Men har det noko å seie?»
«Kanskje»

«Det er visst ikkje så uvanleg»
«Å vere utru?»
«Hm»

«Det må kjennast som om grunnen fell vekk under beina på ein»
«Ja. Som om ein ikkje veit kven ein er lenger»
«Vanleg betyr ikkje at det er greitt»
«Nei, det er heilt sikkert».

«Du…. Eg tenker på at…Kor glad eg er i fjellet vårt»
«Åja. Der er det godt å bu. Det er stødig som Dovre».

2020-03-09 18:15 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Schizophora har konsert og Luna syng "Et meg" til kjæresten sin.

Jonas las meldinga frå Svein Erik med eit sukk: «Torsdagane er jo øvingsdagen vår!» - og surt fjes. Ja, Jonas burde sagt ifrå før; at han ikkje kunne øve med Gloppengutane i kveld. Han hadde jo visst om denne huskonserten ei stund, for å seie det slik. Søren at han skulle vere så gløymsk og dårleg på å planlegge. Mor hans maste om det heile tida ho også. Han kunne liksom høyre stemma hennar: «Jonas, ein dag gløymer du kva du heiter, du er jo så distre! Men det vel alderen!» Og så den høge latteren når ho tykte ho hadde sagt noko morsomt. Ho hadde kjøpt ein caps til han der det stod «Stengt på grunn av ombygging». Haha…. Ho kunne prøvd det sjølv; gå på vidaregåande og pugge fag - og samtidig spele i 2 band.

Svein Erik og dei andre i Gloppengutane skjønte ikkje kvifor han gadd å spele i Schizophora. For dei var det fest-country som gjaldt. Det var det forsåvidt for Jonas også. Det var Gloppengutane som var gjengen hans. Dei hadde spelt ilag sidan dei byrja på musikkskulen i 6. klasse. Læraren var frå Ørsta og far til Svein Erik kjende ein av karane i Vassendgutane. Ettersom Jonas, Svein Erik og dei andre vart betre og betre på å spele, fekk dei fleire av songane til Vassendgutane på repertoaret: Køyr meg ned te Vik, Pylse og konjakk, Ungkar med dobbelseng, Ho va so fine.. Årevis med øving ilag gav resultat. Det var stas å bli spurd om spele til dans. Til og med før dei var gamle nok til å kome inn på arrangmentet sjølv.

No var Svein Erik sur, men det gjekk nok over. Jonas var van med at både Svein Erik og Billie var litt stressa av og til; det var forståeleg. Dei ville jo berre pushe og samle banda sine og halde motivasjonen oppe. Dei var liksom typane til å ta ansvar. Bra med slike folk; at ikkje var like rotete og distre som han sjølv.

«Under ombygging»… Ja, han var vel det. Det hadde skjedd mykje med han på det personlege planet etter at han byrja på musikklinja på Firda. Han hadde blitt kjend med så mange ulike folk med andre syn på ting enn han sjølv. For ikkje å snakke om anna musikksmak. Interessant, men slitsomt. Han følte nokre gonger at han stod i spagat, med ein fot her og ein der.

Det kom til å bli kult i kveld då. Schizophora skulle spele berre ein song, men den var bra. Han hadde ikkje skjønt bæret av teksten i starten, men Luna hadde forklart at det handla om miljø og kjærleik. Ho var fin i den skinndressen forresten. Han hadde lagt meir merke til det siste tida, kor fin Luna var. Lett på foten der ho dansa og hoppa rundt på scena. Den rå og samtidig varme stemma hennar. Jonas la telefonen i lomma. Blås i Svein Erik. Det kom til å bli ein bra kveld.

2020-03-09 18:13 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Åndenes makt

Sara ligg vaken og stirer inn i augo til Kjartan Lauritzen. Det er så vanskeleg å sove for tida. Tankane går litt hit og dit og ho byrjar å filosofere over vennskap. Ho har jo ganske mange venner. Det er til dømes jentegjengen i Sogndal med bakgrunn i det gamle fotballaget hennar. Ho ser dei ikkje så ofte, men dei er jo der. Dei tar alltid ein fest ilag når dei møtes. Andrine og Susanne er til og med gamle nok til å få kjøpt drikkevarer no, og aldri vanskelege å be. Sara tenker på den store forskjellen det er mellom gjengen i Sogndal og miljøet ho er del av på Sandane og ho får ei filosofisk rynke i panna. Ho føler seg mest heime her på Sandane eigentleg. Dramaklassen er super. Kan ikkje snakke med gjengen i Sogndal om draumen om å bli skodespelar; det ville dei ikkje forstått. Folka frå dramaklassen er sjølvsagt vennene hennar. Og så er det Alex og dei andre på hybelhuset.

Kva er det for ein lyd? Det høyres ut som om nokon går i ei trapp? Nei, det er ikkje mogleg, det er jo midt på natta.

Sara strevar med å sove. Kanskje ho skal telle venner, som å telle sauer, og sjå om det hjelper? Ho smiler til Kjartan. Føler seg heldig som har mange venner. Men Gunnhild er bestevennen hennar. Det er heilt klart. Tenk at det skulle bli slik; det kunne ingen gjette. Det berre vart slik av seg sjølv då Sara ikkje reiste til pappa i haustferien som planlagt og chilla med Gunnhild på hybelen i staden. Dei hadde hatt det så moro ilag. Så skjedde jo det med Lasse. Og då Sara oppdaga at ho var gravid, oppdaga ho samtidig noko anna: Ho var mutt aleine. Til tross for alle bekjente og venner; det var ingen ho kunne dele akkurat dette med. Så vart det Gunnhild som fekk det; den personen som ho trudde hata henne mest. «Eg er gravid». Det hadde berre ramla ut av munnen hennar fordi det vart for stort å ha inni seg, aleine. Den første tanken var at ho like godt kunne ha ropt det ut i det mørke universet. Overraskande nok hadde Gunnhild tatt imot det, lytta, lagt sitt eige til side. Gunnhild hadde ikkje stukke av, men sett seg på sengekanten til Sara. «Dette ordnar vi», hadde ho sagt. Akkurat som om det var hennar problem også. Sara blir varm og glad inni seg når ho tenker på det.

Ho blunkar til Kjartan. Han er nær, men til lite hjelp når ho faktisk treng ein klem. Då er det betre med ein ekte venn. Venner kan snakke om alt; kjærestegreier og slikt. Spørje om ting som virkar teite, gi kvarandre råd. Tulle og le av alt mogleg. Slik har ho det med Gunnhild. Sara er klar over at Gunnhild har sakna gode venner. Difor vil ho prøve å vere ein ekstra god venn for henne. Og tenk at ho skal få vere med Gunnhild heim i vinterferien! Det kjem til å bli kjekt. Sara har laga handleliste og spart pengar. Dei må jo ha litt snop og sånn.

Så høyrer ho eit rabalder! Frå kjellaren?? Ånei, tenk om nokon prøver å kome seg inn døra… Eller om det er eit spøkelse? Sara står opp. Hjertet slår veldig hardt. Godt at ho ikkje er aleine. Ho høyrer at Gunnhild også er vaken. Bestevennen hennar.

2020-03-09 18:12 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Sara og Gunnhild sit ved kjøkenbordet og snakkar om korleis det er med gutar og jenter. Alex deltek også. Ingen kan eige nokon. Luna likar ikkje labels.

Så det er slik det kjennes ut når ein blir elska tilbake! Ivar vaknar tidlegare enn forventa med tanke på kor seint det vart i natt. Ikkje råd å få sove lenger. Han strekker seg i senga. Fantastisk! Han merkar at han rett og slett ikkje klarar å la vere å smile. Den herlege kjensla fyller kroppen og overstyrer trøyttheit og svolt. Kven treng å sove? Kva skal ein med mat? Frida er forelska i han! Sjølv om dei aldri har møttes anna enn på skjermen, så har ho blitt forelska; ho sa det sjølv i natt. Fy søren, ho er så fin! Og smart! Ivar er blitt forelska han og. Å vere forelska er egentleg ganske vondt og slitsomt; han tenker på Sara. Men det herlege, nye, fantastiske er at Frida likar han tilbake. Det var faktisk ho som byrja først, å flørte og sånn. Og ho som sa det først. Wow! Ivar sprett ut ut av senga. Det er ein klisje, ja, men det kjennes som han kan fly. Han slenger på seg kleda og gjer seg klar for å gå ut. Han vil sjå snøkledde fjelltoppar og det mjuke, grå vinterlyset over fjorden. Store kjensler treng space. Han møter heldigvis ingen i trappa eller gangen. Den magiske kjensla blir ikkje avbroten verken av Luna sitt kritiske blikk eller Sara som.... ja.. kva skal han seie? Han ser heilt anleis på henne no enn før. Er ikkje forelska i det heile.

Den friske lufta slår imot han når han opnar døra. Ivar trekk pusten djupt og føler seg som ny. Går nedover gata. Og kjenner at han fins. Fordi han bur i hjartet til Frida.

2020-03-09 18:10 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Luna har vore lenge på skulen og skal møte Gunnhild på vegen heim fordi Gunnhild vil spørje om eit råd.

Luna går heimover så raskt ho kan. Kva var det som nettopp skjedde? Ho kjenner at det brenn i kjakane.
«Du er gal», hadde Gunnhild utbrote. Ja, Luna vart overraska sjølv over dei sterke kjenslene som velta opp i henne då den idioten kasta snøball og traff Gunnhild i ansiktet. Ho hadde kasta tilbake, med ei voldsom kraft. Hvis han hadde stått ved sidan av henne, ville ho slått han rett ned! Det var nesten som eit slags….beskyttarinstinkt. Instinktet overtok for fornufta. Luna hadde mista kontrollen; ho som alltid hadde kontroll!
Og galskapen hadde berre fortsett.... Ho hadde følt seg så sikker på at Gunnhild ville det same som henne då ho bøygde seg fram for å kysse henne. Hadde lest det mellom linjene i meldingane. Følt det gjennom strikkevottane, i pusten hennar. Og så tok ho feil.

Det brenn i kjakane. Av skam.

Når Luna kjem heim på hybelhuset, kjenner ho for alvor kor svolten ho er. Blodsukkeret er langt under minusstreken og forsterkar kjensla av galskap og manglande kontroll. Så ser ho Ivar gjennom dørgløtten. Der sit han i halvmørkret, lent over tastaturet, stirrande inn i skjermen. Luna skjønar ikkje sjølv kvar sinnet kjem frå: «Herregud, Ivar, går det an å vere så opphengt i dataspel som deg!» Stemma er nesten skingrande og ho snakkar altfor høgt utan å klare å hente seg inn. Ivar skvett til, tar av seg headsettet og ser forskrekka på henne. «Kva er det med deg?» Luna fortset i same toneleie: «Du er jo ein hjernedød slave! Er du klar over at desse dataspela er konstruert av den skjulte makteliten for å halde folk passive og unngå opprør mot beståande samfunnsstrukturar? Du er ein fare for demokratiet, Ivar!!»

Ivar tar til motmæle; det er ikkje første gong Luna kjem med slik kritikk. Som henta rett ut av Orwells roman «1984» om overvakingssamfunnet. Søren altså, Luna er liksom alltid slik: Lev livet, men berre gjer det på min måte!

«Eg gjer som eg vil!» ropar han. «Og sidan du er så jævla opptatt av fridom og demokrati, så kan du la vere å trykke dine meiningar på meg heile tida!» Ivar reiser seg halvveges opp frå stolen og viftar med fingeren opp i lufta «Det er nemleg… undertrykking!!»

Luna tar tak i døra hans og lukkar henne med eit smell. Skrekkslagen over å miste tøylane over seg sjølv enda ein gong på kort tid. Ho kjenner at kroppen ristar. Vil galskapen ingen ende ta denne kvelden?

2020-03-09 18:08 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Peter har vore på konfirmantleir, Sara skal klippe Alex, men snakkar med Gunnhild om gule, grøne og brune bananer.

Peter var ganske sliten etter konfirmanthelga; det hadde blitt seine kveldar. Men det som hadde vore mest krevjande var alle spørsmåla han hadde fått. «Er du sånn personleg kristen?» «Har du vore kristen alltid?» «Kva trur du Jesus meinte med at…? Ja, det eine og det andre. Det virka som om konfirmantane trudde han var vaksen og hadde greie på alt. Presten slapp billeg unna, for alle ville berre snakke med Peter og dei andre ungdomsleiarane. Det var litt overveldande.

Peter hadde halde ei andakt for konfirmantgjengen fredagkvelden. Den handla om at bildet vi har av Gud endrar seg frå vi er barn til vi blir vaksne. Han hadde sett ut over gjengen med litt flakkande blikk og kremta usikkert før han starta. «Det er kanskje mange av dykk som har sett for seg Gud som ein snill, gammal gubbe med krøllar og langt skjegg som sit oppe i skyene». Stemma hadde vore litt ustø; det var uvant for Peter å snakke til så mange på ein gong, men han ville ta utfordringa. Kjente at han kom til å vekse på det. Han fortsatte: «Og etterkvart som de skjønar at Gud ikkje er ein gubbe i skyene; så lurer de kanskje på: Kven er Gud då? Kanskje nokre av dykk tenker at Gud rett og slett ikkje fins; når de skjønar at bildet de hadde av han som barn ikkje stemmer. Men eg vil oppmuntre dykk til å søke Gud og bli kjent med nye sider ved han. Det vil de ikkje angre på. Som barn treng vi enkle bilde, men som ungdom og vaksne kan vi forstå enda meir. Ikkje ver redde for at ting endrar seg». Han fortsatte litt til med nokre eksempel på korleis ein kunne bli kjent med Gud på nye måtar. Han var letta då han var ferdig. Eline hadde høyrt på han og sa at han hadde klart seg bra.

«Eg vil vere slik kristen som du er, Peter!» var det nokre av ungdomane som sa etterpå. Peter var blitt veldig overraska. Han var ikkje van med all denne oppmerksomheita. Det kjendes som eit litt for stort ansvar. «De må ikkje følge meg», sa han «De må følge Jesus».

På veg heim frå samlinga, tenkte Peter på det å bli vaksen og finne ut kven ein er. Før var konfirmasjonen teiknet på at ein var vaksen på alle måtar. Slik var det ikkje lenger. Det var greit for Peter; han likte i grunn ikkje så godt brå forandringar. Glidande overgangar passa han best. Men nokre opplevingar stod for han tydelegare enn andre. Å flytte på hybel til dømes. Sjølv om det å flytte på hybel ikkje kunne seiast å vere eit ritual, vart det i alle fall brå overgang til noko nytt. Peter hugsa då han flytta inn på hybelhuset og møtte Sara og Jo for første gong. Og Alex. Alt det nye, ansvaret, forventningane, klare seg sjølv, stå opp for seg sjølv. Peter hadde grua seg. Det var Alex som fekk han til å kjenne seg heime. «Klart vi skal synge bordvers i familien vår». Det lure blikket hans under virvarret med krøllar. Peter hadde kjent seg så trygg saman med han frå første stund. Fin fyr å vere ilag med når ein skulle sjå seg sjølv med andre sine auge.

Snakk om ritual... men då han kom heim, var Alex klar for å snaue seg. Krøllene skulle av! Alt! Det var visst ingen måte å få han til å ombestemme seg på. 
Då Peter høyrde klippemaskina starte opp i hendene på Sara, grøssa han litt. Ikkje berre fordi vindauga stod ope og det var kaldt. Men tenk så anleis Alex kom til å bli utan krøllane…

2020-03-09 07:16 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild og Luna kliner på fest, men heng ikkje edru.

Gunnhild er så fin! Luna tenker på henne heile tida. Veit nesten ikkje kvar ho skal gjere av seg. Klarar ikkje å fokusere på noko anna. Ho har vore med jenter tidlegare; det er ikkje nytt for henne. Men det endar jo alltid med.... ingenting. Dei kliner med henne i fylla, vil vere skeive for ein kveld. Og så - ingenting. Ho får vel flykte til musikkrommet igjen; det er det einaste som hjelper når rastløysa tek henne. Det er slik det pleier å vere. Musikken gir henne ein pustepause.

Det er skikkeleg kaldt når ho går mot skulen og ho hutrar i den blå kåpa si. Hendene er kalde og litt såre. Skulle hatt vottar.

Gunnhild er fin, men ikkje så enkel å forstå. «Argon fins i lufta du pustar i kvar dag». Kva skal ein svare på slikt? Luna blir stressa. Det er ho sjølv som pleier å vere den djupe og kryptiske. Den utilgjengelege. Forskjellen er at Luna gjer det for å halde andre unna og beskytte seg sjølv. Gunnhild prøver så altfor hardt å nå fram til folk rundt seg. Resultatet blir uansett avstand. Kvifor skal det vere så vanskeleg?

Luna smiler litt for seg sjølv. Gunnhild er ein av få personar ho kjenner som gir meir meining når ho er full enn når ho er edru. Med alkohol innabords senker ho skuldrene, og flaumen av ord stansar opp. Og så let ho Luna kysse henne. Varmt og mjukt. Eller hardt. Men så får Gunnhild det blikket. Det som inviterer Luna til å kome rett inn i sjela hennar og bli verande der. Det er det blikket som er anleis enn alt anna Luna har opplevd før. Og det er då ho flyktar.

2020-03-09 07:15 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Det er fest på hybelhuset.

Du ser meg ikkje og du veit ikkje kven eg er. Får ikkje vite det heller. Eg pleier å forsvinne i mengda. Det er ikkje meg som pratar mest og høgst. Men på fest løsnar tungebandet bittelitt. Det er både fint og litt dumt. Mange syns det er flaut å bli sitert på ting dei seier i fylla. Ein plumpar ut med så mykje tåpeleg som virkar tøft, klokt eller morosamt idet ein seier det, men som ein ikkje har lyst til å bli minna om etterpå.

Sjølv pleier eg å ende opp med å synge «Sommarfugl i vinterland». Har alltid likt den sangen, og i fylla tykkjer eg at det høyres skikkeleg bra ut når eg drar igang med den. Kunne deltatt på the voice, liksom. Kjempeteit, sjølvsagt. Men er det ikkje slik det blir på fest? Vi endrar fjes, tar av og på masker, kler oss ut - og kler oss nakne. Ingenting er så nake som å synge ein song aleine. Men heldigvis pleier det å drukne i bråket. Ikkje sikkert du la merke til det ein gong.

Eg trur grunnen til at eg likar songen er at eg kjenner meg att i han. Er ikkje flyktning, altså. Men ein slags framand. Den kjensla av å stå aleine i rom fulle av folk.

Gunnhild er stille i kveld. Ser ut som ho leitar, ventar på noko spanande. «Sommarfugl i vinterland» - Ikkje på flukt, men på leit etter sommaren. Kanskje er det berre slik det er å vere ung? Vi har ein draum om å bli fri.

Du kjem til å høyre meg igjen. Meg med songen min, haha.. Gunnhild kjem til å dumpe inn på same fest som meg, på Eid. Ho kjem til å hyle og le medan ho blir tatovert. Sovnar i eit badekar. Telefonen kjem til å ringe desperat. Og eg syng.

Gunnhild kjenner seg også som ein sommarfugl i vinterland; litt framand og frosen. Åja, det blir lenge til sommarvarmen breier seg. Slik må det berre vere. Ikkje alle idear er like gode. men vi må ha litt tid til å fucke opp. Vere sommarfuglar i vinterland, eller randoms i badekar om du vil. Du kan gjerne sitere meg på det.

2020-03-09 07:15 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Gunnhild følger etter Luna som går inn på eit øvingsrom, men kjem ut for å få luft. Gunnhild tar eit miniforedrag om at lufta inneheld oksygen, men også nitrogen og argon..

Luna hadde aldri vore ei enkel venninne, men no var Billie meir enn vanleg oppgitt over henne. «Dårleg luft»??!! Først kom ho altfor seint på øving, og så gjekk ho att etter berre få minutt! På grunn av «dårleg luft»?! Ååh..! Enda ei bandøving som vart forsinka og ueffektiv pga rot og sommel frå dei ein av dei andre i Schizophora.

Billie fatta av og til ikkje kvifor ho gadd å prøve. Å få desse sære folka til å funke i eit band. Det var jo ho som måtte passe på absolutt alt. Det var ikkje lett å halde dei samla. Alex holdt på å droppe ut etter brotet med Jo, men Billie hadde klart å fiske han inn att. Ho måtte lirke og lure - og smiske ein del. Alex likte å gjere seg litt kostbar. Billie sukka. Så var det Jonas. Han var einjordnær type; rå på trommer, men null og nix til felles med Luna og Alex sine høgtflygande og abstrakte idear. Og ingen av dei andre i bandet hadde same ambisjonar som henne. Om å bli skikkeleg gode. Og å bli oppdaga. Ikkje berre spele på huskonsertar, men på festivalar. Malakoff til sommaren. Billie ville strekke seg langt for å halde bandet samla og nå måla sine. Men nokre gonger kjendes det som om ho var den einaste forbindelsen mellom tre flyktige sjeler.

Luna var langtifrå enkel, det hadde Billie fått erfare mange gonger. Det var ikkje noko å gjere med, slik var var det berre. Merkelege idear og crazy innfall. Luna gjekk ikkje alltid så godt ilag med andre, i alle fall ikkje over tid. Eller som Gunnhild ville sagt det (- utan at Billie visste noko om det foreløpig): «Argon er eit stoff som fins i lufta. Argon formar ingen kjente kjemiske forbindingar med andre grunnstoff. Teoretiske utrekningar har indikert at fleire stabile forbindingar med argon skal vere mogleg, men ingen har hittil klart å framstille dei".

2020-03-09 07:13 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster