Kåre var ein grublar; det hadde han alltid vore. Han hadde god tid til å gruble. Om nokon kjente tankane hans, ville dei kanskje sagt at han burde snakke med nokon så han ikkje grubla seg inn i ein krok. Han burde snakke med nokon andre enn dei han møtte på nettet og som berre spegla dei krokete tankane hans. Men Kåre hadde ikkje andre å snakke med.
Slik hadde det vore frå han var liten.

Han stod ofte i utkanten og fulgte med på dei andre frå god avstand. Kåre var ikkje så ivrig på fotballbana. Ikkje på andre arenaer heller. Det var gjort nokre forsøk på å få han med i speidaren då han var yngre, men han ville visst ikkje fortsetje.

«No må de la Kåre få vere med på leiken!» sa lærarane ofte. «Han vil jo ikkje!» gaula ungane tilbake. Så vart det berre slik; at han ikkje ville.

Dei andre ungane var forresten dumme. Barnslege. Kåre ville faktisk ikkje vere med dei.
Så han gjekk for seg sjølv og var stille. Jentene sa han var ekkel, gutane ropte at han var svak.

Han hugsa den dagen Grete byrja å grine; det var i 4. klasse. Han sat på ein benk ute i friminuttet og hadde fått tak i ein edderkopp. Ein slik med lange bein. «Sjå her, Grete!» sa han då han såg ho kom gåande forbi. «Sjå kva eg skal gjere no». Og Grete stoppa opp, litt nyskjerrig for at Kåre faktisk snakka til henne,; til nokon. Men undringa gjekk fort over til avsky og skrekk. Kåre holdt nemleg edderkopppen i ein fot medan han sakte men sikkert nappa av han dei andre føtene; ein etter ein. «Lille Petter edderkopp klatrar ikkje meir..» sang han lågt. Grete hylte og sprang gråtande for å sladre til læraren. Kåre hadde ledd og ledd. Grete sin reaksjon var utruleg morsom. Og han fekk ein kjensle av glede og makt.
Læraren hadde snakka med han om det etterpå; at det ikkje var greit å plage små dyr. Han var meir oppgitt enn sint. «Kåre, slikt må du ikkje gjere, veit du. Det er slemt. Du er kanskje ikkje skarpaste kniven i skuffa, men dette skjønar du. Så ikkje gjer det meir, ok?» Nokre av dei andre i klassen stod i nærheiten og høyrde kva som vart sagt.

Kniven, Kniven, Kniven – etter dette kalla dei han berre Kniven. Snart visste alle det. «Ikkje skarpaste kniven i skuffa». Han hata kallenamnet sitt.

For Kåre var slett ikkje dum. Ein dumming hadde ikkje klart å hacke seg inn på nettsider, slik han gjorde. Han var smartare enn dei fleste. Falske legeerklæringar var berre starten. Han skulle nok vise dei, alle saman.

Av alle skap ein kan lengte etter å kome ut av, er utanforskap det verste. Ein må liksom berre vente på at det kjem nokon og låser opp. Gjerne med sjokolademelk og Die Antword: «I think you're freaky and I like you a lot, I think you're freaky and I like you a lot…»

2020-03-01 18:57 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster

Sara innrømmer for Gunnhild at ho har kyssa Lasse

Så kva skjedde eigentleg med Lasse og Sara den kvelden?

Så søt ho er! tenker han. Ei artig jente å vere med. Dessutan virkar ho så tilstades. Ho ser på han når han pratar, lyttar, er interessert. Ler av vitsane hans. Søt og snill er ho, venninna til Gunnhild. Gunnhild har lagt seg. Lasse kjenner seg litt brisen, men ikkje meir enn det.
Sara byrjar å prate meir utydeleg, ho er visst blitt full. Jenter blir jo fortare påverka av alkohol enn menn. «Nei, eg får vel stikke» Lasse smiler og sler ut med hendene som for å signalisere at kvelden er over. Dei reiser seg begge to. Sara held på å falle, han grip tak i henne. Lågmælt latter, dei må ikkje vekke Gunnhild. Ho fylgjer han ut i gangen.

Det er når dei står tett ved sida av kvarandre i den smale gangen at handa hans kjem borti låret hennar, og når ho snur seg, står dei brått enda tettare. Hendene hennar har liksom ingen annan stad å legge seg enn mot brystet til Lasse. Sara kjenner at alt byrjar å snurra rundt og ho mistar balansen. Han grip tak i henne igjen og held henne oppe. Men denne gongen er det ingen av dei som ler.
Kysset er tilfeldig. Ingen av dei hadde vel tenkt at det kom til å skje? Sant? Lassse held hovudet til Sara med begge hender og flettar fingrane inn i det blå håret hennar. Ho smakar øl og lipgloss, varmt, vått... og salt? Tårer? Lasse trekker seg tilbake. Ein skugge ligg over ansiktet til Sara, og Lasse byrjar å ane at ho har meir på lager enn tøys og latter. Det er han ikkje klar for.

Sara merkar at Lasse ikkje vil kysse meir og kjenner fleire tårer presse på. Ein augneblink er ho tilbake til haustferien i fjor: Pappa som sa ho kunne kome, og så ombestemte han seg. Sjølvforakta og spriten. Kniven og blodet.

Lasse sukkar. Og så gir han henne ein klem som varer ganske lenge medan han stryk henne på ryggen. «Ta vare på deg sjølv». Klemmen og orda frå Lasse gjer godt tross alt. Sara trekker omsorgen til seg som ein svamp på same måte som ho hadde lytta intenst til Lasse sin «tale» til Gunnhild tidlegare på kvelden.

«Eg må gå. Eg er dessverre ikkje så modig av meg», seier Lasse. Han ser ikkje på henne før han snur seg, går ut og let att døra. Kanskje tenker dei begge to på Gunnhild og kjenner seg litt skamfulle.

Sara håpar at alt ølet ho har drukke får henne til å sovne raskt. Søvn er vel den beste flukta, denne gongen også.

2020-03-01 18:56 | 0 kommentarer | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster