David har sagt at det vil virke for dumt å bytte plass i klasserommet berre fordi dei er blitt kjærastar. Så han sit framleis ved sidan av Gunnhild. Tina sit på rekka bak og ser på det lyse, bølgete håret rett framfor seg. Altså; det er ikkje det at ho trur at David likar Gunnhild, ikkje på den måten. Men det er litt rart likevel, er det ikkje? At han heller vil sitte med Gunnhild enn med henne?
Det var så kosleg då han var på besøk førre veke! David er verdas snillaste og han var kjempeoppmerksom på hennar behov. Ikkje mange gutar som er slik som han! Men Tina kunne ønske at han var litt tydlegare. Når ho spør han om noko, så er det liksom ha.. og ja.. kanskje – og kva syns du? Og alt er liksom ok. Han er vanvittig treg med å svare på meldingar også; det stressar henne utruleg mykje.

Tina har foreslått at dei skal flytte ilag. Tenk, så trygt og kosleg det ville vere å sove saman, stå opp saman, lage mat saman, sitte i sofaen saman…., men David har ikkje gitt noko klart svar enda. Ho veit nesten ikkje korleis ho skal halde det ut. Og der sit han, ved sidan av Gunnhild, og ser ut som han ikkje bryr seg i det heile tatt.

David kan ikkje vite at når Tina spør han om noko, så har kvart ord sprunge maraton i hovudet hennar, og for kvar moglege samansetning av ord har ho tenkt ut alle moglege utfall slik at reaksjonen hans aldri lever opp til hennar forventning.

Tina høyrer på diktlesinga og kjenner at pulsen stig. Symje baklengs, jaga av bylgjer, nokon som hånar henne…. Kvar er tryggheiten ho søker? 
Endeleg ringer det ut. 
Tina tar bøkene sine og går ut i gangen. Stoppar opp. No må ho få snakka med David. Kvar er han? Kvifor kjem han ikkje ut av klasserommet? Tina får ei dårleg kjensle. Ho ser seg tilbake og der står han - med armen rundt Gunnhild. Det var det ho visste. Alt er ikkje ok.

2020-03-27 06:30 | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster