Alex øver på musikkrommet når Sara og Gunnhild bankar på for å spørje om det er greitt at dei har torsdagsfest.

Det var ikkje det at han var perfeksjonist, men lyden måtte sitte. Dette skulle bli det beste han hadde laga. Stemma byrja å bli hes, men det kunne vere akkurat det som skulle til for at brølet skulle bli sånn som hadde tenkt. Han gjorde eit nytt opptak. Var kome ut av tellinga. Vel, kanskje han var litt perfeksjonist, då.

Det var ikkje fordi han på død og liv skulle vere original. Det var strengt tatt umogleg i dagens samfunn. Det meste var gjort av nokon frå før. Musikken, kleda, stilen, meiningane, ideene. Men Alex lukkast med å både vere ein outsider og maxe seg sjølv i systemet. Kven andre såg ut som han, røyka, var kreativ og fekk toppkarakterar til og med i matte? Vel, kanskje litt behov for å vere original.

Det betydde jo ikkje at han følte seg betre enn andre. Andre var berre opptatt av ...andre ting. Mange likte å ha det enkelt. Musikken skulle helst kunne spelast på alle radiokanalar. Spørsmål som meininga med livet og kva er den optimale styrken på eit brøl, vart møtt med tomme blikk og usikre smil. Dei likte enkle ting som festar, streva etter likes og hadde overfladiske forhold utan meining og djupn. Smalltalk og sosiale konvensjonar. Vel, kanskje han følte seg litt betre enn andre, då..

Det var ikkje det at han var ein loner. Han var tross alt eit menneske, og ein venn. Sara, for eksempel, var heilt anleis enn han, men ei god venninne. Dei var blitt godt kjent førre skuleår. Ho var morosam og lett å vere med. Ikkje så komplisert, men ekte. Ho var jo veldig opptatt av Torstein, då. Og no var det Gunnhild. Alex kjente litt uro: Hadde han vore for open med Sara? Vart ho skuffa då ho skjønte korleis han egentleg var?
Vel, litt loner var han.

Snart sit det. Brølet.

2020-02-21 15:35 | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster