Gunnhild, Peter og Sara finn kunstverket "Heim" som Alex laga, køyrer med Ivar til flyplassen og finn Alex. Han har tenkt på at han faktisk betyr noko for folka rundt seg. Og han gir Sara ein ekstra god klem

Tilbakeblikk til september 2017.
Jentene sat tett saman oppi sofaen og fniste av noko. Dei var blitt godt kjent på kort tid og gleda seg over å bu ilag på hybelhuset. Sara var førsteklassing og alt var nytt og spennande. Det var ho som hadde fortalt noko morsomt som gjorde at dei lo så godt. Noko om Torstein i 2. etasje sjølvsagt; det var stort sett han ho snakka om for tida. Johanne var ein god lyttar. Ho var tredjeklassing og hadde vore spent på kven dei nye hybelbuarane var, og no var ho allerede blitt kjempeglad både i Sara og gutane. Litt aldersforskjell gjorde ingenting. Johanne kom godt overeins med dei fleste. «Men kva sa mora til Peter då – når ho såg Torstein stå heilt naken i gangen?» Johanne såg lattermildt på Sara. Sara lo så tårene trilla: «Ho var berre heilt forfjamsa og berre liksom – vil du ha vafler? – eg trudde eg skulle døøøø – ååå, du skulle sett fjeset på han!» Ho la hovudet i fanget på Johanne og beina oppetter sofaryggen. Johanne ruska henne i håret. «Er du forelska, Sara?» spurde ho med eit smil. «Forelska? Nei, det blir eg aldri. Syns berre han er veldig morsom. Og så kysser han jo bra då» Sara fniste igjen. «Å kline med Torstein er som å kline med…»

Sara vart avbroten av Alex som kom inn i stova. «Hei jenter! Eg spanderer middag i dag. Det blir pizza, høyres det bra ut?» Han slengte tre øskjer med Grandiosa på benken og skrudde på ovnen. Johanne reiste seg frå sofaen og gjekk for å hjelpe han med å finne steikebrett og bakepapir. «Så flott, akkurat det vi trengde no!» sa ho og heile fjeset var berre smilehol og strålande auge. «Peter er sikkert ikkje langt unna han heller», sa ho. Alex strauk handa gjennom den krøllete luggen sin og såg på henne. Jo var fantastisk, alltid så glad og oppmerksom. Omsorgsfull. Det tjukke, mørke håret som bølga seg nedover ryggen. Den runde, fine kroppen som liksom var laga for klemming og kos. Det var noko i lufta. Noko mellom dei. Det kunne han kjenne heilt tydeleg. Alex høyrde ein liten latter frå sofaen der Sara framleis låg henslengt. Han snudde seg frå Jo og gløtta bort. Der møtte han det ertande blikket til Sara og såg henne lage kyssemunn og hjerte med hendene. Han kjente han fekk ei rynke i panna og sikkert eit hardt blikk. Men så måtte han smile. Sara skjønte det. Det gjorde ingenting. Det var eigentleg heilt fint. Dei var i ferd med å bli ein gjeng som brydde seg om kvarandre. Alex såg på Jo igjen. Det var takka vere henne; den gode feen. Dette året kom til å bli heilt anleis enn alt han hadde opplevd før.

2020-04-03 14:57 | Lovleg - andre tekster/innlegg, Vinkel-tekster